Το νόμιμο δικαίωμα των πολιτών να πηγαίνουν σε όποια παραλία της Ελλάδας επιθυμούν, καταπατάται από παράνομους επιχειρηματίες με τη συμπαράσταση της μαφίας των τοπικών αρχών, και η αντίδραση των πολιτών σε αυτήν την παρανομία βαφτίζεται από τα ΜΜΕ “κίνημα της πετσέτας”.
Αν θέλεις να ακυρώσεις κάποιον, φρόντισε να τον γελοιοποιήσεις. Βασική αρχή της προπαγάνδας.
Το κίνημα των πολιτών για απονομή Δικαιοσύνης για την χρεοκοπία της χώρας, βαφτίστηκε “Κίνημα Αγανακτισμένων”.
Η προσπάθεια να κοπούν οι μεσάζοντες που ανεβάζουν τις τιμές και πλουτίζουν σε βάρος των καταναλωτών, βαφτίστηκε “Κίνημα της Πατάτας”.
Οπότε, τώρα, το νόμιμο δικαίωμα των πολιτών να έχουν ελεύθερη πρόσβαση στις παραλίες της χώρας, βαφτίστηκε “Κίνημα της Πετσέτας”.
Βέβαια, όταν το 2011 διαδήλωνες για Δικαιοσύνη και Άμεση Δημοκρατία, και το 2023 διαδηλώνεις για το νόμιμο δικαίωμά σου να έχεις ελεύθερη πρόσβαση στις παραλίες, καταλαβαίνεις πως έχεις ηττηθεί.
Αρχικά, χάθηκε η χώρα. Δεν μας ανήκει πια.
Στη συνέχεια, η πλειοψηφία των Ελλήνων πολιτών δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα να πάνε, έστω για λίγες μέρες, στα ελληνικά νησιά.
Τώρα, οι Έλληνες πολίτες διαπιστώνουν πως δεν μπορούν να έχουν ελεύθερη πρόσβαση στις παραλίες που έχουν καταληφθεί από “επιχειρηματίες” -που νομίζουν πως οι παραλίες τους ανήκουν- και αποφασίζουν να αντιδράσουν.
Μαζί με τους Έλληνες, αντιδρούν και πολλοί ξένοι που αγάπησαν τα νησιά, αποφάσισαν να αγοράσουν ένα σπίτι εκεί και να ζήσουν όμορφα, και τώρα διαπιστώνουν πως το νησί που αγάπησαν γίνεται μια τουριστική χωματερή και δεν είναι καθόλου όμορφο πια.
Το επόμενο που θα συμβεί είναι να αποχωρήσουν και οι τουρίστες γιατί τα κάποτε μοναδικά ελληνικά νησιά, θα έχουν μετατραπεί σε θλιβερούς σκουπιδότοπους, όπου κατσαπλιάδες επιχειρηματίες θα έχουν ξεσκίσει τα πάντα για να βγάλουν κι άλλα φράγκα.
Οι νησιώτες μας -αλλά και οι υπεύθυνοι του ελληνικού τουρισμού- δεν μοιάζουν να έχουν αντιληφθεί πως τα νησιά μας αγαπήθηκαν πολύ από ανθρώπους σε όλον τον κόσμο, όχι επειδή είχαν κρεβάτια και σαλόνια στις παραλίες και αντιαισθητικές βίλες με πισίνες, αλλά επειδή πρόσφεραν μια πρόταση ζωής και ελευθερίας.
Στην Αντίπαρο πήγαινες για να κάνεις κάμπινγκ, μπάνιο και γυμvισμό, όχι για να νομίζεις πως είσαι στη Νέα Υόρκη του Αιγαίου.
Θα πει κάποιος πως υπάρχει προσφορά και ζήτηση. Ελεύθερη οικονομία.
Οι παρανομίες που γίνονται στα ελληνικά νησιά -και όχι μόνο- έχουν να κάνουν με τους νόμους και την εφαρμογή τους.
Υπάρχουν νόμοι και για τις παραλίες, και για τις ομπρέλες, υπάρχουν νόμοι που απαγορεύουν ηχητικά συστήματα και beach bar στην παραλία, για όλα υπάρχουν νόμοι.
Βέβαια, ο Εμμανουήλ Ροΐδης έγραψε τον 19ο αιώνα πως στην Ελλάδα πρέπει να βγει ένας νόμος που να προβλέπει να εφαρμόζονται οι νόμοι.
Αν θέλουμε να προστατεύσουμε το τουριστικό προϊόν της χώρας μας, θα πρέπει να απαιτήσουμε να εφαρμοστούν οι νόμοι.
Και αυτό είναι θέμα των τοπικών αρχών και των τοπικών κοινωνιών.
Δεν θα πάει ο Μητσοτάκης -ή ο εκάστοτε πρωθυπουργός- στην Πάρο για να μετρήσει τις ομπρέλες στη Σάντα Μαρία. Δεν είναι δική του δουλειά αυτό.
Οι αθλιότητες που γίνονται στα ελληνικά νησιά γίνονται από ανθρώπους, δεν γίνονται από τη …φύση.
Αν οι νησιώτες ξεσκίζουν τα νησιά τους, δεν είναι επειδή η φύση έχει μανία, ούτε επειδή η φύση εκδικείται· αυτό συμβαίνει επειδή είναι άπληστοι και το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι τα φράγκα.
Βέβαια, είναι και χαζοί, αφού καταστρέφουν τα νησιά στα οποία ζουν και από τα οποία βγάζουν το ψωμί τους.
Το ωραίο είναι που νομίζουν όλοι ότι είναι αθώοι.
Άκουσα με τα αυτιά μου επιχειρηματία που έχει ξεσκίσει μια παραλία εδώ στη Ζάκυνθο να λέει “Πού πάει αυτός ο τόπος;”.
Ο τόπος πάει εκεί που τον πάτε εσύ και οι όμοιοί σου.
Επίσης, γιατί κλαίγονται συνέχεια όλοι αυτοί οι ζάπλουτοι άνθρωποι, που συμπεριφέρονται στους υπαλλήλους τους σαν να είναι ζώα;
Παρατηρώντας αυτές τις μέρες τις αντιδράσεις κάποιων κατοίκων της Νάξου για τις παρανομίες που υπάρχουν από επιχειρηματίες στις παραλίες του νησιού, θυμήθηκα μια συζήτηση που είχα πριν από μερικά χρόνια με έναν φίλο που έχει τουριστική επιχείρηση στην Πλάκα.
Ρώτησα τον φίλο μου γιατί δεν αντέδρασε κανείς, όταν ένας άλλος επιχειρηματίας “εξαφάνισε” -παράνομα φυσικά- τους αμμόλοφους στην Πλάκα, για να βλέπουν οι πελάτες του την θάλασσα, και για να βάλει τραπέζια πάνω στην παραλία.
Μου απάντησε πως τον ξέρει, πως δεν μπορεί, πως δεν του πάει και άλλα τέτοια.
Τώρα υπάρχει η καταγγελία πως ιδιώτης ξήλωσε τις πλάκες μέσα από την θάλασσα στην Πλάκα. Η Πλάκα ονομάζεται έτσι επειδή έχει πλάκες μέσα στην θάλασσα, που δεν επιτρέπουν στην θάλασσα να εξαφανίσει την παραλία.
Με αυτά και με τα άλλα, η Πλάκα -μια παραλία που είχα την τύχη να επισκεφτώ για πρώτη φορά πριν από περισσότερο από τριάντα χρόνια και έπαθα την πλάκα της ζωής μου- μετατρέπεται σε μια παραλία της Μυκόνου και θα αφορά πια και τους ανάλογους ανθρώπους, αφού αυτοί που την αγάπησαν την εγκαταλείπουν.
Πάει ο Άγιος Προκόπιος, πάει η Αγία Άννα, πάει και η Πλάκα, αλλά, ευτυχώς, υπάρχει ακόμα το Αλυκό με το κεδρόδασος, ώστε να αναλάβουν οι επιχειρηματίες και να ολοκληρωθεί η καταστροφή, για να μην πατάει πια άνθρωπος στη Νάξο.
Απαιτήστε την εφαρμογή των νόμων, τηρήστε τους νόμους και προστατεύστε τον τόπο σας. Δεν είναι όλα φράγκα.
(Η φωτογραφία με τη σκιά μου είναι από την αρχή της Πλάκας, σε …ανύποπτο χρόνο, χωρίς τουρίστες και επιχειρηματίες.
Απέναντι η Πάρος, που ήταν κι αυτή τόσο όμορφη, πριν την αναλάβουν οι …επιχειρηματίες.)
