Βγάζει μάτι ο τρόμος των κομμάτων ενόψει των ευρωεκλογών του Ιουνίου, και τα δίνουν όλα, αφού ο μεγαλύτερος φόβος τους είναι η αποχή, η οποία μάλλον θα σημειώσει νέο πανελλήνιο ρεκόρ.
Δυο μήνες πριν τις ευρωεκλογές, έχουν ήδη ξεκινήσει οι μηνύσεις, αφού η Μαρέβα Γκραμπόφσκι έστειλε εξώδικο στην βουλεύτρια του ΣΥΡΙΖΑ, Έλενα Ακρίτα, η οποία, μέσω Facebook -πού αλλού;- απάντησε σε σχόλιο ενός δημοσιογράφου που είχε συγκρίνει την Μαρέβα με τον Τάιλερ, οπότε η Έλενα Ακρίτα έγραψε πως το λάθος του Τάιλερ είναι πως δεν γεννήθηκε Μαρέβα, ενώ πρόσθεσε πως ο Τάιλερ δεν έχει σπίτι Βολταίρου, δεν έχει 40 ακίνητα που δεν ξέρουμε από πού κρατάει η σκούφια τους, δεν κάνει περίεργες μπίζνες με μεγάλες εταιρίες, δεν αναλαμβάνει χαριστικά αναθέσεις κοστουμιών όπως της Aegean και των στολών-εκτρωμάτων των ταξιθετών/τριών στην Λυρική.
Η δήλωση του Κυριάκου Μητσοτάκη πως θα πάει ως μάρτυρας της συζύγου του στο δικαστήριο έκανε ακόμα πιο ενδιαφέρουσα την υπόθεση, αν κι εμένα μου προκαλούν χασμουρητά όλα αυτά.
Κάποιοι νομίζουν πως όλα αυτά έχουν να κάνουν με πολιτική αντιπαράθεση αλλά εγώ το μόνο που βλέπω είναι πλούσιους -με όλα τα προβλήματά τους λυμένα- να κάνουν πως τσακώνονται μεταξύ τους, για να τραβήξουν την προσοχή των πολιτών και να τους στείλουν στην κάλπη, ενώ, στην πραγματικότητα, προχωράνε χέρι-χέρι και αγαπημένοι.
Δεν ξέρω ποιους συγκινούν όλα αυτά -μάλλον οι περισσότεροι δεν δίνουν δεκάρα- αλλά κάποιους θα συγκινούν, αφού είναι προφανές πως το έμψυχο δυναμικό της Ελλάδας βρίσκεται σε μεγάλη κατάντια, όπως σε κατάντια είναι και η χώρα.
Μια και αναφέρθηκα σε κατάντια, πολλοί δηλώνουν πως είναι έκπληκτοι με τις υποψηφιότητες των τριών “μεγάλων” κομμάτων για τις ευρωεκλογές, όπου -μεταξύ άλλων- βρίσκονται ενοικιαζόμενοι και μπαγιάτικοι ολυμπιονίκες, ποδοσφαιρικοί θρύλοι της Ελλάδας των “εθνικών θριάμβων” και της “ευημερίας” που ήταν θωρακισμένη οικονομικά αλλά χρεοκόπησε, πανελίστες, παίκτες ριάλιτι, τηλεσελέμπριτις και διάφοροι άλλοι σαχλαμάρες, ενώ κάποιοι φέρονται να είναι έκπληκτοι από αυτούς που πάνε ως υποψήφιοι από το ένα κόμμα στο άλλο, λες και έχει κάποια διαφορά σήμερα αν είναι κάποιος στη Νέα Δημοκρατία, στο ΣΥΡΙΖΑ, στο ΠαΣοΚ, ή στους Ανώνυμους Αλκοολικούς.
Είναι προφανές πως κανένας αξιοπρεπής άνθρωπος δεν θέλει να έχει σχέση με τα κόμματα σε ένα προτεκτοράτο, οπότε τα κόμματα “ψωνίζουν” από το καλάθι με ό,τι έχει απομείνει.
Από την άλλη, δεν πρέπει να κάνει εντύπωση το ότι τα κόμματα καταφεύγουν σε πρόσωπα γνωστά από την τηλεόραση, αφού αυτοί που θα πάνε στις κάλπες των ευρωεκλογών είναι -κυρίως- οι ηλικιωμένοι και οι ανήμποροι, που είναι και αυτοί που βλέπουν τηλεόραση. Εμείς οι νέοι δεν βλέπουμε τηλεόραση και δεν ψηφίζουμε.
Βλέποντας τις υποψηφιότητες των κομμάτων, σκέφτομαι πως, όταν τελειώσει το φετινό Survivor, οι παίκτες του παιχνιδιού θα μάθουν ποιοι ήταν στα ευρωψηφοδέλτια και θα είναι έξαλλοι που πέρασαν τόσους μήνες πεινασμένοι, άστεγοι και βρόμικοι στον Άγιο Δομίνικο για μερικές δεκάδες χιλιάδες ευρώ, ενώ θα μπορούσαν να είναι σε κάποιο ευρωψηφοδέλτιο και να την περάσουν φίνα τα επόμενα τέσσερα χρόνια στις Βρυξέλλες -χωρίς κίνδυνο πρόωρης αποχώρησης-, με ένα πολύ καλό μηνιάτικο και με πολλά τυχερά από τις κομπίνες που γίνονται στην Ευρωβουλή.
Όπως υπάρχουν επαγγελματίες παίκτες ριάλιτι, υπάρχουν και επαγγελματίες ευρωβουλευτές και βουλευτές. Κάποιοι αδυνατούν ακόμα να καταλάβουν πως η πολιτική είναι επάγγελμα, ενώ νομίζουν πως μόνο αυτούς τους ενδιαφέρουν τα χρήματα.
Δηλαδή, ο άλλος θα σκότωνε και τη μάνα του για τα λεφτά και πάει σε όποιο αφεντικό του δώσει μερικά ευρώ παραπάνω -ακόμα κι αν το αφεντικό του είναι ναρκέμπορας- αλλά απαιτεί από τον Πύρρο Δήμα και τον Θοδωρή Ζαγοράκη να είναι ιδεολόγοι. Παίζει τρελή βλακεία. Και τρελή υποκρισία.
Οι πολιτικοί στην Ελλάδα είναι μισθοφόροι και, ως γνωστόν, οι μισθοφόροι -το λέει και η λέξη- αγωνίζονται για το προσωπικό τους κέρδος και όχι για ιδεολογικά και εθνικά συμφέροντα, ενώ μπορούν να πολεμάνε τη μια μέρα για τη μια χώρα και την επόμενη για την αντίπαλη χώρα, που τους έδωσε περισσότερα χρήματα.
Βέβαια, όπως αναφέρεται στη Συνθήκη της Γενεύης, οι μισθοφόροι πολεμιστές δεν δικαιούνται προστασία από τους κανόνες του πολέμου, όπως συμβαίνει με τους στρατιώτες που πολεμάνε για την πατρίδα τους, ενώ οι μισθοφόροι πολιτικοί έχουν ασυλία. Για την ώρα.
