Με ένα κείμενο σε μορφή ημερολογίου στους Financial Times, ο γνωστός ιστορικός και καθηγητής του Κολούμπια Μαρκ Μαζάουερ περιγράφει τα γεγονότα που εκτυλίχθηκαν στο πανεπιστήμιο από τις διαμαρτυρίες των φοιτητών που διαδηλώνουν την αλληλεγγύη τους στην Παλαιστίνη μέχρι την εισβολή της αστυνομίας, τις συλλήψεις και την περαιτέρω πυροδότηση των κινητοποιήσεων.
Ο Μαζάουερ, εβραϊκής καταγωγής, γνωστός στην Ελλάδα από την ενασχόλησή του με την ιστορία της χώρας και τα βραβευμένα βιβλία του (Θεσσαλονίκη πόλη των φαντασμάτων, Η Ελλάδα και η οικονομική κρίση του μεσοπολέμου, Στην Ελλάδα του Χίτλερ: η εμπειρία της Κατοχής, κ.α.), διδάσκει στο Κολούμπια από το 2004 και στο άρθρο του τάσσεται κατά της καταστολής των φοιτητών, απορρίπτοντας ταυτόχρονα τις κατηγορίες περί αντισημιτισμού που τους προσάπτονται.
Χωρίς ο ίδιος να παίρνει θέση στο εν λόγω άρθρο για το ζήτημα της Γάζας, επιμένει να υπερασπίζεται την ακαδημαϊκή ελευθερία ενώ στέκεται στο πλευρό των φοιτητών «που κάνουν αυτό που τους έχουν διδάξει να κάνουν».
«Ένα από τα πράγματα που αγαπώ στους φοιτητές του Κολούμπια είναι ότι νοιάζονται. Δεν είναι αυτοί οι φοιτητές, από διαφορετικά υπόβαθρα, που υποστηρίζουν τους Παλαιστίνιους, κάνοντας απλώς αυτό που τους έχουμε διδάξει να κάνουν;
Δεν τους έχουμε διδάξει για το Ολοκαύτωμα και το «Ποτέ ξανά»; Και μπορούμε να εκπλαγούμε αν το μάθημα που πολλοί από αυτούς αντλούν είναι ότι πρέπει να είσαι σε επιφυλακή για τη γενοκτονία και να σηκώνεις το ανάστημά σου και να μην είσαι θεατής όταν πιστεύεις ότι το βλέπεις να συμβαίνει;», αναφέρει σε ένα σημείο του κειμένου του.
Το Κολούμπια ήταν το κέντρο από όπου ξεκίνησε το κίνημα καταλήψεων που σαρώνει τα πανεπιστήμια των ΗΠΑ θυμίζοντας τις μεγάλες κινητοποιήσεις του ’68 ενάντια στον πόλεμο του Βιετνάμ, σύγκριση που γίνεται και στο κείμενο του Μαζάουερ που αντιπαραβάλει τη στάση της διοίκησης του πανεπιστημίου τότε και σήμερα.
Το άρθρο του Μαρκ Μαζάουερ
Τετάρτη 17 Απριλίου, 5.10 π.μ.: Μόλις ξυπνάω, στρέφομαι στη φοιτητική εφημερίδα Columbia Daily Spectator, τη βασική μου πηγή για την κάλυψη της πανεπιστημιούπολης. Έχει μόλις δημοσιεύσει μια ιστορία σχετικά με μια νέα κατασκήνωση στο Νότιο Γκαζόν. Η πρόεδρος του Πανεπιστημίου Minouche Shafik πρόκειται να καταθέσει αργότερα σήμερα το πρωί στην Ουάσιγκτον ενώπιον της Επιτροπής Εκπαίδευσης και Εργατικού Δυναμικού της Βουλής των Αντιπροσώπων: από την αρχή της εβδομάδας η είσοδος στην πανεπιστημιούπολη επιτρέπεται μόνο με ταυτότητα. Όταν ξημερώνει, πηγαίνω προς τα εκεί και βλέπω ότι περίπου 30 μικρές σκηνές έχουν ξεφυτρώσει μπροστά από τη βιβλιοθήκη. Μια πινακίδα ανακηρύσσει το ανατολικό τμήμα του νότιου χλοροτάπητα ως απελευθερωμένη ζώνη. Πηγαίνω για πρωινό και αναρωτιέμαι τι μου επιφυλάσσει η μέρα.
Μεγάλα αμερικανικά πανεπιστήμια όπως το Κολούμπια είναι ηγούνται παγκοσμίως και λειτουργούν ως θεματοφύλακες εξαιρετικής μάθησης. Αλλά τα προβλήματα έχουν αρχίσει να δημιουργούνται στο εσωτερικό εδώ και αρκετό καιρό. Παρά την ποικιλομορφία των απόψεων που υπάρχει στο Κολούμπια και αλλού, θεωρούνται από πολλές πλευρές ως προπύργια φιλελεύθερων απόψεων. Με τους πολιτιστικούς πολέμους να θερμαίνονται, ήταν θέμα χρόνου να ξεσπάσουν και αυτοί.
Η κατάθεση στην επιτροπή
Τετάρτη 17 Απριλίου, αργότερα το πρωί: Παρακολουθώ διαδικτυακά την πρόεδρο Shafik, μαζί με έναν πρώην κοσμήτορα της Νομικής Σχολής και δύο επιτρόπους του πανεπιστημίου, να εισέρχονται στην επιτροπή της Ουάσινγκτον. Σύντομα βλέπω ότι έχουν μάθει από την πανωλεθρία του Δεκεμβρίου, όταν τρεις μεγάλοι πανεπιστημιακοί ηγέτες, υπερβολικά καθοδηγούμενοι από δικηγόρους, δίστασαν να πουν αν ο χαρακτηρισμός περί γενοκτονίας αντιβαίνει στους κώδικες δεοντολογίας τους. Το μήνυμα της ομάδας του Κολούμπια είναι: αναγνωρίζουμε ότι έχουμε ένα μεγάλο πρόβλημα αντισημιτισμού και θα το λύσουμε.
Φαίνεται να λειτουργεί: οι αρχικοί τίτλοι υποδηλώνουν ότι αυτή τη φορά δεν θα πέσουν κεφάλια. Αλλά βλέπω μερικές δυσκολίες με τη στρατηγική τους. Πρώτον, παραδέχονται πάρα πολλά σε αυτούς που τους ρωτάνε: ο αντισημιτισμός δεν είναι μια φαντασίωση, αλλά έχουν υπερβάλει στην κλίμακα του στην πανεπιστημιούπολη πιθανώς για να εξασφαλίσουν εύκολη αποδοχή. Δεύτερον, δεν θα έπρεπε να κρίνουν μεμονωμένα μέλη ΔΕΠ. Άλλο πράγμα είναι να παραδέχεσαι ότι υπάρχουν προβλήματα στην πανεπιστημιούπολη και άλλο να καλείς πολιτικούς να σε βοηθήσουν να τα λύσεις.
Η χειρότερη κρίση που ταλανίζει τα αμερικανικά πανεπιστήμια από την εποχή του Βιετνάμ ξεκίνησε τον Οκτώβριο. Στον απόηχο της επίθεσης της Χαμάς στο Ισραήλ και της επακόλουθης εισβολής των IDF στη Γάζα, οι διαδηλώσεις και οι αντιδιαδηλώσεις στις πανεπιστημιουπόλεις μάζεψαν ένταση. Όταν γινόταν η πρώτη ακρόαση της Επιτροπής Παιδείας και Εργασίας της Βουλής των Αντιπροσώπων περί αντισημιτισμού, η οποία οδήγησε στην παραίτηση δύο προέδρων της Ivy League, η πρόεδρος του Κολούμπια Σαφίκ βρισκόταν στο εξωτερικό. Τώρα ήρθε η σειρά της.
Εισβολή της αστυνομίας
Τετάρτη 17 Απριλίου, 8.25μμ: Καθώς πέφτει η νύχτα, οι σειρήνες ουρλιάζουν έξω. Δεκάδες αστυνομικοί και τα φορτηγά τους έχουν εμφανιστεί στην 116η οδό. Οι κεντρικές πύλες της πανεπιστημιούπολης είναι πλέον κλειστές και πρέπει να χρησιμοποιήσουμε την είσοδο της 117ης οδού. Έξω, μια μεγάλη ομάδα διαδηλωτών που πιθανότατα δεν ανήκουν στο Κολούμπια φωνάζουν συνθήματα για να υποστηρίξουν τους διαδηλωτές που βρίσκονται μέσα. Πέφτω πάνω σε έναν συνάδελφο που μου λέει ότι η αστυνομία ετοιμάζεται να απομακρύνει τους ακτιβιστές από το Νότιο Γκαζόν.
Η πανεπιστημιούπολη είναι πολύ αθόρυβη. Αλλά σε σύγκριση με σήμερα το πρωί, υπάρχει μεγάλο πλήθος στον καταυλισμό και περισσότεροι φοιτητές στέκονται γύρω του. Υπάρχει προσμονή στον αέρα και ο ενθουσιασμός του να είσαι μέρος ενός κινήματος. Υπάρχει όμως και ανησυχία: ο κόσμος έχει ακούσει τη φήμη ότι η αστυνομία κινείται προς το μέρος μας. Ένας φοιτητής με μεγάφωνο λέει στους άλλους τι πρέπει να κάνουν σε περίπτωση σύλληψης και όλοι μαθαίνουν τις ατάκες τους: Μην αντιστέκεστε. Κρατείστε την ταυτότητά σας. Μην πείτε τίποτα χωρίς δικηγόρο.
Οι κρίσεις στη Μέση Ανατολή τείνουν να εξελίσσονται εδώ με ασυνήθιστη ένταση. Για χρόνια, το πανεπιστήμιο φιλοξένησε τον ίσως πιο γνωστό και με τη μεγαλύτερη επιρροή Παλαιστίνιο διανοούμενο στον κόσμο, τον Εντουάρντ Σαΐντ, και η ηγεσία του πανεπιστημίου τον υπερασπίστηκε ενάντια σε πολλές επιθέσεις από τον Τύπο.
Το πανεπιστήμιο διαθέτει μεγάλη παράδοση ως πρωτοπόρο στις εβραϊκές σπουδές και ένα εξαιρετικά ποικιλόμορφο και διεθνές φοιτητικό σώμα. Στο παρελθόν υπήρξαν εντάσεις και πιέσεις στην πανεπιστημιούπολη μεταξύ των καθηγητών, των φοιτητών και των διοικητικών στελεχών για τα ζητήματα που ταλανίζουν τη Μέση Ανατολή.
Αλλά από τότε που βρίσκομαι εδώ το Κολούμπια ακολούθησε πάντοτε τη βασική θεσμική αρχή της ακαδημαϊκής ζωής, ότι το πανεπιστήμιο πρέπει να αυτοδιοικείται, και οι κρίσεις που προέκυπταν κατά καιρούς αντιμετωπίζονταν αναλόγως.
Η καταστολή δεν σταμάτησε τις κινητοποιήσεις
Πέμπτη 18 Απριλίου, 2.30 μ.μ.: Η 114η οδός αποκλείεται ανατολικά του Μπρόντγουεϊ. Από τα σκαλιά της Low Library βλέπω την αστυνομία να συλλαμβάνει τους φοιτητές στο South Lawn. Άλλοι παρακολουθούν, χωρίς να μπορούν να βοηθήσουν. Δεν υπάρχει βία, αλλά αισθάνεται κανείς ότι η διάθεση αλλάζει. Οι άνθρωποι που χθες ένιωθαν συμπάθεια για την πρόεδρο Shafik είναι τώρα τρομοκρατημένοι- είμαι ανάμεσά τους. Η ενέργειά της είναι βεβιασμένη: κάτι παρόμοιο συνέβη εδώ το 1968, μετά από διαδηλώσεις και καθιστικές διαμαρτυρίες, αλλά η πανεπιστημιακή ηγεσία αγωνιούσε προτού προβεί σε ένα τόσο δραματικό και απρόβλεπτο βήμα.
Αναρωτιέμαι: πώς υποτίθεται ότι αυτό θα τερματίσει την αντιπαράθεση; Οι άνθρωποι που έδωσαν αυτές τις διαταγές δεν φαίνεται να καταλαβαίνουν τους φοιτητές και νομίζουν ότι μπορούν να τους εκφοβίσουν για να υποταχθούν. Τους έχουν διδάξει ποτέ; Προβλέπω ότι αυτοί που παραμένουν θα μετακομίσουν απλά στη δυτική πλευρά του Νοτίου Γκαζόν. Και μετά θα μετακινηθούν αλλού.
Δεν έχει βοηθήσει το γεγονός ότι το πανεπιστήμιο διοικείται από νεοφερμένους. Η πρόεδρος Shafik έκανε την εναρκτήρια ομιλία της στο Κολούμπια μόλις στις 4 Οκτωβρίου. Ένας επικεφαλής λειτουργικός διευθυντής, ο πρώτος στην ιστορία μας, ξεκίνησε τον Φεβρουάριο και φαίνεται να έχει ελάχιστη ή καθόλου εμπειρία στην ακαδημαϊκή διακυβέρνηση. Ο νέος κοσμήτορας ήρθε μόλις αυτόν τον μήνα. Εν ολίγοις, οι βασικοί ηγέτες δεν έχουν θεσμική μνήμη ούτε μεγάλη γνώση του πανεπιστημίου.
Ακόμη χειρότερα, δίνουν κάθε εντύπωση ότι βλέπουν τους εαυτούς τους ως τους επιλυτές των προβλημάτων και το ίδρυμα του οποίου ηγούνται ως ένα σύνολο προβλημάτων. Στην πραγματικότητα το Κολούμπια είναι κάτι περισσότερο από ένα σύνολο προβλημάτων- φιλοξενεί σκεπτόμενους καθηγητές και φοιτητές.
Η αμφισβήτηση γενικεύεται
Παρασκευή 19 Απριλίου, απόγευμα: Ένας φοιτητής μου λέει ότι ήταν τρελό να καλέσει την αστυνομία. Ένας άλλος το βρίσκει τρομακτικό να ξέρει ότι θα μπορούσαν να ξαναμπούν. Ακούω τα ίδια και από άλλους, διαφορετικών καταβολών, εθνικοτήτων και θρησκειών.
Σάββατο 20 Απριλίου, λίγο πριν το μεσημέρι: Το πρωινό μου τελετουργικό με τους FT Weekend διακόπτεται από το θόρυβο έξω. Μια μικρή θορυβώδης ομάδα διαδηλωτών, εκτός Κολούμπια, λίγο πιο πέρα από τη λαϊκή αγορά είναι εγκλωβισμένοι έξω από την κλειδωμένη πύλη στην 115η οδό, φωνάζοντας φιλοπαλαιστινιακά συνθήματα και χτυπώντας με αυτοσχέδια κρουστά. Λυπάμαι τους αστυνομικούς που πρέπει να στέκονται εκεί και να κουφαίνονται και να προσβάλλονται. Μπροστά τους ένας μεγαλόσωμος άντρας ντυμένος με ισραηλινή σημαία περπατά προκλητικά πάνω κάτω φωνάζοντας συνθήματα στα μούτρα τους. Μεγάλο μέρος των φληναφημάτων για το τι συμβαίνει στο Κολούμπια βασίζεται στην τρέλα που επικρατεί εδώ, έξω από τις πύλες. Αυτοί που βλέπετε στην τηλεόραση δεν είναι ως επί το πλείστον φοιτητές του Κολούμπια.
Μετά τη φασαρία έξω, είναι αναζωογονητικά ήσυχα στην πανεπιστημιούπολη. Βέβαια, οι διαδηλωτές φοιτητές έχουν μετακινηθεί στη δυτική πλευρά του Νοτίου Γκαζόν και υπάρχουν τώρα αρκετές εκατοντάδες από αυτούς εκεί, με σωρούς από κουβέρτες, καθώς τους έχουν απαγορευτεί οι σκηνές. Δεκάδες μικρά πλακάτ φτιαγμένα με το χέρι βρίσκονται στο γρασίδι- ρίχνω μια προσεκτική ματιά και κανένα από αυτά που βλέπω δεν μου φαίνεται προσβλητικό.
Πέφτω πάνω σε έναν συνάδελφο, έναν κοινωνικό επιστήμονα που μέχρι πρόσφατα ήταν ανώτερος διοικητικός υπάλληλος. Χωρίς να είναι ταραξίας, θεωρεί ότι η πρόεδρος Shafik έκανε λάθος στη συζήτησή της για μεμονωμένα μέλη ΔΕΠ. Τη Δευτέρα θα πραγματοποιηθεί μεγάλη συγκέντρωση στα σκαλιά της Low Library για να ζητήσουμε την επιστροφή στις βασικές αρχές της ακαδημαϊκής διακυβέρνησης.
Στο Μπρόντγουεϊ ένας γνωστός μου προπτυχιακός φοιτητής, από τις μεσοδυτικές πολιτείες, μου λέει τι σκέφτονται για όλα αυτά. «Αισθάνομαι ότι είναι μια δυνατή στιγμή», λένε. «Πιθανότατα δεν θα οδηγήσει σε αλλαγή, αλλά μπορεί να οδηγήσει». Τους αρέσει η αλληλεγγύη των φοιτητών στις κατασκηνώσεις, η ανάμειξη θρησκειών και απόψεων. Τέτοιοι μαθητές μου δίνουν ελπίδα.
Λάθος το επιχείρημα ότι η κριτική στο Ισραήλ ισοδυναμεί με αντισημιτισμό
Ο αντισημιτισμός ως έννοια είναι και ιδιαίτερα φορτισμένος και βαθιά αδιαφανής, και δεν υπάρχει συμφωνία μεταξύ των μελετητών για το πώς πρέπει να χρησιμοποιείται ο όρος. Ας ξεκινήσουμε λοιπόν με έναν απλό ορισμό: προκατάληψη κατά των Εβραίων.
Αυτή υπάρχει εδώ και αιώνες, και χωρίς αμφιβολία συναντάται στις πανεπιστημιουπόλεις. Τα πραγματικά ερωτήματα είναι: σε ποιο βαθμό και με ποιες συνέπειες; Οι διαμαρτυρίες στην πανεπιστημιούπολη στρέφονται κατά της ισραηλινής πολιτικής. Αλλά το επιχείρημα ότι οποιαδήποτε κριτική στο Ισραήλ ισοδυναμεί με αντισημιτισμό είναι απλώς λανθασμένο.
Στην πραγματικότητα δεν γνωρίζω από πρώτο χέρι καμία περίπτωση που θα θεωρούσα αντισημιτική και όχι αντι-ισραηλινή κακοποίηση εκ μέρους των διαδηλωτών. Αλλά το όριο μεταξύ των δύο είναι ακριβώς αυτό για το οποίο υπάρχει διαφωνία αυτή τη στιγμή και δεν αποκλείεται να έχει ξεπεραστεί. Αν και τα πανεπιστήμια έχουν επαγρυπνήσει τα τελευταία χρόνια για την προστασία των ευαισθησιών των φοιτητών, ορισμένοι φοιτητές που υποστηρίζουν το Ισραήλ πιστεύουν ότι τα συναισθήματά τους αγνοούνται.
Γνωρίζω με βεβαιότητα ότι Ισραηλινοί φοιτητές – μερικοί από αυτούς που συμπαθούν τους διαδηλωτές – έχουν γίνει αποδέκτες βιτριολικών εκφράσεων τους τελευταίους μήνες. Βρίσκω αυτή την επιλογή ανθρώπων για πολιτική καταδίκη με βάση την εθνικότητά τους ολέθρια και παράλογη.
Θα πρέπει να ήταν παρόμοια δυσάρεστο να είσαι Αμερικανός στις αγγλικές πανεπιστημιουπόλεις κατά τη διάρκεια του πολέμου του Βιετνάμ, ή, για το θέμα αυτό, Ρώσος φοιτητής στο Κολούμπια την άνοιξη και το καλοκαίρι του 2022. Δεν μπορώ να πω ποια είναι η απάντηση, αλλά είμαι βέβαιος ότι θα έρθει μέσω της εκπαίδευσης και των επιχειρημάτων και όχι μέσω απαγορεύσεων, πολιτικών παρεμβάσεων και αστυνομικών ενεργειών. Είναι, άλλωστε, μέρος ενός πολύ μεγαλύτερου προβλήματος του πολιτικού λόγου σε μια κοινωνία που κατακερματίζεται σε φυλές και υποχωρεί σε εύκολη αλληλεγγύη και στους χωρίς κόστος χαρακτηρισμούς των μέσων κοινωνικής δικτύωσης.
Το χάσμα στους Εβραίους των ΗΠΑ – Οι νέοι αναγνωρίζουν το μέγεθος των παλαιστινιακών δεινών
Μια ελάχιστα αξιολογημένη πτυχή των όσων συμβαίνουν στην πανεπιστημιούπολη είναι ότι οι εβραϊκές απόψεις μεταξύ των φοιτητών μας είναι πιο διαφορετικές από ό,τι οι άνθρωποι αντιλαμβάνονται. Είχα μια συζήτηση με έναν προπτυχιακό φοιτητή από το Εβραϊκό Θεολογικό Σεμινάριο που είναι παθιασμένος με την ιστορία. Μου λένε ότι έχουν κάποια συμπάθεια για τους διαδηλωτές και πιστεύουν ότι δεν υπήρχε λόγος να καλέσουν την αστυνομία: σε αντίθεση με τους γονείς τους, λένε, με τους οποίους διαφωνούν για αυτά τα πράγματα, θέλουν να αναγνωρίσουν το μέγεθος των παλαιστινιακών δεινών. Αυτός είναι κάποιος που ανυπομονεί να βρεθεί στο Ισραήλ αυτό το καλοκαίρι.
Βλέπω σε αυτούς μια νεότερη γενιά Αμερικανών Εβραίων που διατηρούν μια προσήλωση στο Ισραήλ αλλά είναι πιο ανοιχτά επικριτικοί απέναντί του σε σχέση με τους γονείς τους. Οι μεγαλύτεροι βλέπουν ενστικτωδώς μία παλαιστινιακή μαντήλα ως ένα βήμα πριν από την τρομοκρατία- πολλοί από τους νεότερους βλέπουν τους συμφοιτητές τους. Οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι στον αμερικανικό εβραϊσμό υπάρχει ένα χάσμα γενεών για το ζήτημα του Ισραήλ, το οποίο σίγουρα επιδεινώνεται από τις ενέργειες της σημερινής ισραηλινής κυβέρνησης.
Ένα από τα πράγματα που αγαπώ στους φοιτητές του Κολούμπια είναι ότι νοιάζονται. Δεν είναι αυτοί οι φοιτητές, από διαφορετικά υπόβαθρα, που υποστηρίζουν τους Παλαιστίνιους, κάνοντας απλώς αυτό που τους έχουμε διδάξει να κάνουν;
Τους έχουμε διδάξει το «Ποτέ Ξανά»
Δεν τους έχουμε διδάξει για το Ολοκαύτωμα και το «Ποτέ ξανά»; Και μπορούμε να εκπλαγούμε αν το μάθημα που πολλοί από αυτούς αντλούν είναι ότι πρέπει να είσαι σε επιφυλακή για τη γενοκτονία και να σηκώνεις το ανάστημά σου και να μην είσαι θεατής όταν πιστεύεις ότι το βλέπεις να συμβαίνει; Καλώς ή κακώς, η γενιά τους βλέπει τα ζητήματα δικαιοσύνης στο εσωτερικό και στο εξωτερικό ως αλληλένδετα. Κάποιοι μπορεί να βρίσκουν τους διαδηλωτές εξοργιστικούς, μισαλλόδοξους. Αλλά το μόνο πράγμα που δεν υπάρχει αυτές τις μέρες είναι η βία.
Κυριακή 21 Απριλίου: Ο αρχηγός της αστυνομίας φέρεται να λέει σε έναν από τους θυρωρούς στην Riverside Drive: «Δεν πρόκειται να το ξανακάνουμε αυτό». Μου θυμίζει αυτό που είπε ο αρχηγός περιπολίας της αστυνομίας της Νέας Υόρκης Τζον Τσέλ στη συνέντευξη Τύπου που ακολούθησε τις συλλήψεις των φοιτητών: «Για να βάλουμε το θέμα σε μια σειρά, οι φοιτητές που συνελήφθησαν ήταν ειρηνικοί, δεν προέβαλαν καμία αντίσταση και έλεγαν αυτό που ήθελαν να πουν με ειρηνικό τρόπο».
Η αστυνομία ξεκαθάρισε ότι δεν υπήρξε βία ή απειλή από φοιτητές
Σε αντίθεση με τα μέσα μαζικής ενημέρωσης ή τους πολιτικούς, η αστυνομία υπογράμμισε σταθερά τον μη βίαιο χαρακτήρα των όσων συνέβαιναν μέσα στην πανεπιστημιούπολη. Σε μια αυτοσχέδια συνέντευξη Τύπου που παραχώρησε η αστυνομία της Νέας Υόρκης στην κορυφή της 116ης οδού, ένας δημοσιογράφος ρώτησε σχετικά με τους φοιτητές που ετοιμάζονται να συμμετέχουν στους εορτασμούς για το εβραϊκό Πάσχα: «Τι συμβαίνει γενικά και δεύτερον, υπήρξαν απειλές κατά της πανεπιστημιούπολης σε σχέση με την επερχόμενη γιορτή;». Ο αναπληρωτής επίτροπος της αστυνομίας της Νέας Υόρκης για τις δημόσιες πληροφορίες Tarik Sheppard απάντησε:
«Δεν υπήρξαν αξιόπιστες απειλές για οποιαδήποτε συγκεκριμένη ομάδα ή άτομο που να προέρχονται από αυτή τη διαμαρτυρία ή οποιαδήποτε άλλη».
Δευτέρα 22 Απριλίου, 1.14 π.μ.: Ένα μήνυμα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου από την πρόεδρο Shafik, το πρώτο μετά το ξέσπασμα της κρίσης, μας ενημερώνει ότι τα μαθήματα θα διεξαχθούν σήμερα διαδικτυακά. Το σεμινάριό μου απέχει μόνο λίγες ώρες και αποφασίζω να το αγνοήσω. Οι μαθητές μου και εγώ είχαμε ήδη συμφωνήσει ότι θα κάναμε μάθημα στο διαμέρισμά μου, και ούτως ή άλλως δεν μου αρέσει να μου λένε πότε και πώς να διδάσκω χωρίς σοβαρό λόγο.
Κατά τη διάρκεια των περιορισμών του Covid συνέχισα να πραγματοποιώ δια ζώσης σεμινάρια επειδή οι ξένοι φοιτητές τα χρειάζονταν για τις βίζες τους. Από τότε, είχα ένα έντονα προστατευτικό συναίσθημα για την πανεπιστημιούπολη και τους φοιτητές μου. Η φροντίδα που οι συνάδελφοί μου και εγώ μπορούμε να δείξουμε στους φοιτητές μας είναι μέρος της αποστολής μας ως καθηγητές. Το να σταματάω πράγματα είναι ενάντια στο ένστικτό μου. Για τη μάθηση, είναι πάντα καλύτερο να είμαστε πρόσωπο με πρόσωπο.
Γιατί η πρόεδρος απέτυχε να εκφράσει την περηφάνια που νιώθουμε για τους φοιτητές μας
Ένας φίλος μου στέλνει μια ασπρόμαυρη φωτογραφία από το 1968: τραβηγμένη στο Πανεπιστήμιο του Σάσεξ στο Ηνωμένο Βασίλειο, δείχνει την κατάληψη ενός κτιρίου της πανεπιστημιούπολης. Μια αφίσα του Μάο κρέμεται από από το ταβάνι μέχρι το πάτωμα και ένα πλακάτ γράφει: «Σταματήστε κάθε σύνδεση με τον αμερικανικό στρατό». Οι φοιτητές συνωστίζονται στις σκάλες. Ανάμεσά τους, με κοστούμι και γραβάτα, στέκεται ο αντιπρύτανης, Asa Briggs, ο οποίος διαφωνεί μαζί τους και συζητά τα παγκόσμια ζητήματα.
Χωρίς να είναι ρομαντικός, πάλεψε σκληρά για να κερδίσει την κοινή γνώμη, ένα έργο που κατά την άποψή του έγινε πιο περίπλοκο από την όρεξη του Τύπου για ιστορίες συγκρούσεων στην πανεπιστημιούπολη και από το γεγονός ότι -όπως το έθεσε- ορισμένες από τις απόψεις που εκφράζονται σε κάθε πανεπιστήμιο πρέπει αναπόφευκτα να «προσβάλλουν ανθρώπους των οποίων οι ορίζοντες είναι στενοί».
Δευτέρα 22 Απριλίου, 1.30 μ.μ.: Ενώνομαι με τους συναδέλφους που κατευθύνονται προς την πανεπιστημιούπολη. Είμαστε τόσοι πολλοί που πρέπει να κάνουμε ουρά για την είσοδο στην πύλη της 117ης οδού. Ενώ περιμένουμε, ένας άνδρας περνάει κολλώντας τη φωτογραφική του μηχανή στα πρόσωπά μας, υποθέτοντας ότι υποστηρίζουμε τη Χαμάς. Μόλις μπαίνω μέσα, εντάσσομαι στο πλήθος των καθηγητών που στέκονται στα σκαλιά- αρκετές εκατοντάδες φοιτητές βρίσκονται από κάτω μας. Μαζί ακούμε τους ομιλητές. Ένας από αυτούς θέτει μια ερώτηση που μου κάνει εντύπωση. Γιατί η πρόεδρος του πανεπιστημίου μας απέτυχε να εκφράσει την υπερηφάνεια που νιώθουμε για το πανεπιστήμιό μας και τους φοιτητές μας;
