Αφού οι εχθροί του έδεσαν το γυμνό του κορμί πάνω σε ένα άλογο τον εξέθεσαν σε κοινή θέα, για δύο μέρες, πριν τον πετάξουν σε έναν λάκκο. Αυτό ήταν το τέλος του τελευταίου, πλην πιο μισητού βασιλιά της μεσαιωνικής Αγγλίας.
Του άξιζε όμως τέτοιος χαρακτηρισμός;
Ο Ριχάρδος Γ΄ της Αγγλίας από τον Οίκο της Υόρκης υπήρξε βασιλιάς της Αγγλίας την περίοδο 1483-1485. Ήταν ο τελευταίος βασιλιάς του κλάδου της Υόρκης και ο τελευταίος βασιλιάς του Οίκου των Πλανταγενετών, ενώ ο θάνατός του στο Μπόσγουορθ το 1485, την τελευταία μάχη του Πολέμου των Ρόδων, σηματοδότησε το τέλος της εποχής του Μεσαίωνα στην Αγγλία.
Γιατί όμως για 500 χρόνια εκείνος ο βασιλιάς θα θεωρούνταν από τους χειρότερους μονάρχες ενώ η αρνητική του υστεροφημία θα ενέπνεε τον Ουίλλιαμ Σαίξπηρ , να τον παρουσιάζει -στο έργο του «Ριχάρδος Γ»- αδίστακτο και κακοποιό, που δολοφονούσε όποιον τον εμπόδιζε να πάρει την εξουσία;
Η δολοφονία μέσω… εξαφάνισης
Όλα ξεκίνησαν την ημέρα της στέψη του, το 1483, εν μέσω μιας περιόδου εκτελέσεων και σκανδάλων.
Ο αδελφός του, ο βασιλιάς Εδουάρδος Δ’, είχε πεθάνει την άνοιξη του 1483.
Έτσι, ο Ριχάρδος έγινε προστάτης του βασιλείου μέχρι να ενηλικιωθεί ο ανηψιός του, δηλαδή ο μεγαλύτερος γιος και διάδοχος του βασιλιά, ο 12χρονος Εδουάρδος Ε’.
Οι φήμες για το θάνατό τους ξεκίνησαν από τον Ερρίκο Ζ’
Ωστόσο, πριν στεφθεί το αγόρι, ο γάμος των γονιών του κηρύχθηκε παράνομος και η στέψη του ανεστάλη.
Αντ’ αυτού, ο Ριχάρδος Γ’ ανακηρύχθηκε βασιλιάς. Αμέσως μετά, το αγόρι και ο μικρότερος αδερφός του, Ρίτσαρντ, 9 ετών, εξαφανίστηκαν από το σημείο που κρατούνταν, τον Πύργο του Λονδίνου.
Ο Πρίγκιπας Εδουάρδος Ε’ και ο Ριχάρδος στον Πύργο του Λονδίνου, 1483 (Πίνακας του John Everett Millais, 1878, Wikipedia)
Έκτοτε επικράτησε ότι τα παιδιά δολοφονήθηκαν από τον Ριχάρδο.
Ωστόσο, αυτό σύμφωνα με τη συγγραφέα και ιστορικό Φιλίππα Λάνγκλεϊ, καθιστά την υπόθεση «έρευνα για αγνοούμενους», όχι μια υπόθεση δολοφονίας. «Αυτό ήταν το μόνο που γνωρίζαμε με βεβαιότητα, με βάση τα διαθέσιμα στοιχεία», αναφέρει.
Μια ερασιτέχνης φέρνει τα πάνω κάτω
Μιλώντας στους New York Times η Λάγκλεϊ υποστηρίζει ότι η δολοφονική εικόνα του βασιλιά, που προέρχεται από βιβλία ιστορίας και εδραιώνεται στη λογοτεχνία και την παράδοση, απλώς δεν είναι αληθινή -ή, τουλάχιστον, δεν έχει αποδειχθεί αληθινή.
«Ίσως υπάρχουν στοιχεία. Αλλά δεν φαίνεται να υπάρχουν στοιχεία» λέει.
Η Λάγνκλεϊ είναι η πιο αφοσιωμένη εν ζωή υποστηρίκτρια του Ριχάρδου και μέλος της εταιρείας Richard III, μιας οργάνωσης που από το 1924 προσπαθεί να εξασφαλίσει μια πιο ισορροπημένη αξιολόγηση του βασιλιά.
Δίχως να έχει κάνει ειδικές σπουδές, η Λάγκλεϊ έχει γίνει αποδεκτή από μεγάλο μέρος της βρετανικής ακαδημαϊκής κοινότητας για την έρευνά της. Έχει μάλιστα βραβευτεί για τον εντοπισμό της σωρού του βασιλιά στο Λέστερ, το 2012.
Σύμφωνα με το κυρίαρχο αφήγημα, ο Ριχάρδος Γ’ διέταξε τη δολοφονία των δύο πριγκίπων για να πάρει τον θρόνο. Για την Λάγνκλεϊ αυτές είναι απλά φήμες που παγιώθηκαν εδώ και 500 χρόνια, καθώς σύμφωνα με την ίδια τα αγόρια ήταν ζωντανά όταν στέφθηκε ο Ριχάρδος!
Ο Ριχάρδος Γ’ ήταν ο τελευταίος βασιλιάς των Πλανταγενετών. Ο Ερρίκος Ζ’, που τον νίκησε στο Μπόσγουορθ έγινε ο πρώτος βασιλιάς της δυναστείας των Τυδώρ. Επειδή λοιπόν έπρεπε να χτίσει μια δυναστεία και μια φήμη, σύμφωνα με την Λάγκλεϊ έπρεπε να βγάλει τον προκάτοχό του κακοποιό.
Ο θάνατος του Ριχάρδου Γ΄ στη μάχη του Μπόσγουορθ όπως φαίνεται σε μια απεικόνιση του 18ου αιώνα (Wikipedia)
Θα ήταν επίσης χρήσιμο για τους Τυδώρ, να θεωρούνται νεκρά τα παιδιά και συνεπώς έτσι δεν θα πολεμούσαν για τον θρόνο. Οι φήμες για το θάνατό τους ξεκίνησαν από τον Ερρίκο Ζ’, σημειώνει η ιστορικός παραθέτοντας μάλιστα η ίδια κείμενα της εποχής της βασιλείας του Ριχάρδου Γ’ που μιλούν για τους ανιψιούς του σε χρόνο ενεστώτα!
Γι’ αυτό πιστεύει ότι τα αγόρια δεν σκοτώθηκαν το 1483 και σίγουρα όχι στον Πύργο του Λονδίνου.
Αντίθετα, υποστηρίζει ότι τα παιδιά μεταφέρθηκαν κρυφά από τη βρετανική πρωτεύουσα.
Στη συνέχεια, αφού ο Ριχάρδος Γ’ σκοτώθηκε και οι πρίγκιπες έγιναν νόμιμοι ξανά, υποστηρίζει ότι και οι δύο προσπάθησαν να ξαναπάρουν τον θρόνο.
Η ίδια υποστηρίζει επίσης ότι και στους δύο πρίγκιπες δόθηκαν αργότερα ψευδείς ταυτότητες από τους Τυδώρ, οι οποίοι τους αποκαλούσαν απατεώνες που προσπαθούσαν να παρουσιαστούν ως πρίγκιπες.
Το μυστήριο με τα λείψανα
Ωστόσο, η Λάνγκλεϊ, θα πρέπει να εξηγήσει τους σκελετούς μικρών παιδιών που βρέθηκαν στον πύργο το 1674. Τα οστά εξετάστηκαν το 1933 και τάφηκαν στο Αβαείο του Γουέστμινστερ ως υποτιθέμενα λείψανα των πριγκίπων.
Η Λάνγκλεϊ αντιτείνει ότι τα λείψανα δεν έχουν υποβληθεί σε σύγχρονη επιστημονική ανάλυση ή τεστ DNA.
Αυτό θα απαιτούσε έγκριση από τον κοσμήτορα του Ουέστμινστερ σε συνεννόηση με το βασιλικό οίκο. «Η άποψη των προηγούμενων κοσμήτορων ήταν πάντα ότι τα λείψανα δύο μικρών παιδιών, που πιστεύεται ευρέως από τον 17ο αιώνα ότι ήταν οι πρίγκιπες στον πύργο, δεν πρέπει να ενοχλούνται», δήλωσε η Βικτώρια Ρίμπανς, εκπρόσωπος του Αββαείου. «Δεν υπάρχουν προς το παρόν σχέδια για να αλλάξει αυτό».
Ο Τζούλιαν Τζένινγκς, ένας φύλακας στον Πύργο του Λονδνίου θεωρεί ότι η έρευνα για τους πρίγκιπες είναι «είναι ένα απόλυτο ναρκοπέδιο».
«Η παράδοση του πύργου ανέκαθεν το υποδείκνυε ως τη σκάλα κάτω από την οποία βρέθηκαν τα οστά του Εδουάρδου του 5ου και του αδελφού του».
Η έρευνα που έκανε η Λάνγκλεϊ θα μπορούσε κάλλιστα να είναι η μεγαλύτερη ιστορική ανατροπή εδώ και πολύ καιρό, σύμφωνα με τον Τζένινγκς.
Κι αν οι πρίγκιπες ζούσαν πραγματικά;
«Το βασίλειό μου για ένα άλογο», έλεγε ο σαιξπηρικός Ριχάρδος. «Τα πτυχία μου για την αλήθεια» θα προτιμούσε η Λάνγκλεϊ.
