Καθώς η ανθρωπότητα πάει καρφί προς τον Γ΄Παγκόσμιο Πόλεμο -πολλοί ειδικοί υποστηρίζουν πως ο Μεγάλος Πόλεμος ήδη έχει ξεκινήσει-, οι άνθρωποι συνεχίζουν να φοβούνται τις λέξεις, να παρεξηγούνται με τις λέξεις, να τα παίρνουν όλα προσωπικά να και να αναζητούν τα όρια της σάτιρας.
Το πώς τα πλάσματα με τον πιο αναπτυγμένο εγκέφαλο στο πλανήτη, οι άνθρωποι, έφτασαν στο σημείο να φοβούνται τις λέξεις, περιγράφει έξοχα και αφοπλιστικά ο μεγαλοφυής Ricky Gervais στο Armageddon.
Θα έχει μεγάλη πλάκα να είμαστε στα καταφύγια -για να σωθούμε από τις πυρηνικές βόμβες-, να μην ξέρουμε αν θα ζούμε το επόμενο λεπτό, και να τσακωνόμαστε μεταξύ μας επειδή κάποιος έκανε ένα σχόλιο που ένας άλλος το θεώρησε μισογύνικο ή ρατσιστικό ή ομοφοβικό ή επειδή κάποιος είπε έναν άλλον “χοντρό”.
Κάντε το εικόνα για λίγο, είναι ξεκαρδιστικό, καλύτερο κι από Monty Python (σ.σ. αν διαβάζει ο Λάνθιμος, Γιώργο, στο γράφω το σενάριο σε μια μέρα, για να προλάβουμε τα επόμενα Όσκαρ που μπορεί να δοθούν στα καταφύγια του Χόλιγουντ.
Γιώργο, δεν με πειράζει να παίζει η Έμα Στόουν -είναι μαγικό πλάσμα- αλλά θα ήθελα να παίζει και η Κέιτ Μπλάνσετ -νομίζω πως είμαι ερωτευμένος μαζί της- αλλά και η Τζούντι Ντεντς, που έχει τα μάτια που με συγκινούν αφόρητα. Σε ευχαριστώ, Γιώργο.).
Πάνω από 1 δισεκατομμύριο άνθρωποι είναι παχύσαρκοι, το πάχος σκοτώνει περισσότερους από το κάπνισμα, αλλά όχι και να πεις “χοντρό” τον χοντρό. Και οι άνθρωποι νομίζουν πως είναι έξυπνοι. Ναι, διάνοιες.
Δεν ξέρω γιατί οι άνθρωποι φοβούνται τις λέξεις. Όλη αυτή η πολιτική ορθότητα μπορεί να έρχεται από την Αριστερά των ΗΠΑ -ό,τι κι αν σημαίνει Αριστερά σήμερα στις ΗΠΑ και αλλού- αλλά μοιάζει σαν μια παγκόσμια συνωμοσία των ηλιθίων.
Οι ηλίθιοι υμνούν την διαφορετικότητα αλλά θέλουν να κάνουν cancel όποιον σκέφτεται και μιλάει διαφορετικά από αυτούς. Δεν θέλουν να κάνουν cancel τον Νετανιάχου που διαπράττει γενοκτονία σε βάρος των Παλαιστινίων, θέλουν να κάνουν cancel αυτόν που έγραψε μια …κακιά λέξη στο …Twitter.
Από την άλλη, είναι οι ίδιοι που κατηγορούν τη χούντα του Παπαδόπουλου που απαγόρευσε τα βιβλία του Καμύ, του Κωστή Παλαμά αλλά και τα έργα του Ευριπίδη και του Αριστοφάνη, ο οποίος έχει γράψει πολλές …κακές λέξεις. Είναι δύσκολο για πολλούς να δουν τη χούντα που έχουν στο μυαλό τους.
Γράφω εδώ και χρόνια πως οι ΗΠΑ είναι μια χώρα που απαγορεύεται να πεις τον μαύρο “νέγρο” αλλά μπορείς να τον σκοτώσεις μόνο και μόνο επειδή είναι μαύρος. Εντάξει, τον φτωχό μαύρο μπορείς να σκοτώσεις.
Είπαμε, ο μόνος ρατσισμός είναι κατά των φτωχών αλλά αυτό οι ζάπλουτοι αριστεροί δεν μπορούν να το πουν γιατί είναι απασχολημένοι να μετράνε ποιος έχει περισσότερα χρήματα και σπίτια, και ποιος νοιάζεται περισσότερο για τους …ευάλωτους.
Δεν ξέρω γιατί τόσοι πολλοί άνθρωποι αναζητούν τα όρια της σάτιρας και δεν αναζητούν τα όρια της φτώχειας, τα όρια της απανθρωπιάς, τα όρια της γενοκτονίας. Η σάτιρα και οι λέξεις δεν σκοτώνουν.
Τόση ευαισθησία για τις λέξεις, τόση αδιαφορία για τις γενοκτονίες και τις μαζικές δολοφονίες.
Εγώ, πάντως, το έχω λύσει αυτό το θέμα.
Την τελευταία φορά που βρέθηκα απέναντι σε κάποιον που μου έλεγε πως η σάτιρα έχει όρια και πως πρέπει να βάλουμε όρια στη σάτιρα, του είπα:
“Κοίτα, πριν μιλήσουμε για τα όρια της σάτιρας, να μιλήσουμε για τα όρια του μoυνιού της μάνας σου”.
(Να το λέτε κι εσείς. Θα τα πούμε στα καταφύγια. Με πολιτική ορθότητα και μέσα στα όρια της σάτιρας.)
