Θεωρητικά, στη Βουλή των Ελλήνων υπήρξε πρόταση δυσπιστίας, μετά τις αποκαλύψεις της εφημερίδας “Το Βήμα”, για τη μονταζιέρα που έστησε η κυβέρνηση από το βράδυ που έγινε το έγκλημα των Τεμπών.
Στην πράξη, υπάρχει μια κόντρα ανάμεσα στον Μαρινάκη και τον Λάτση, ενώ στο πλευρό του καθενός τους υπάρχουν και άλλοι ολιγάρχες.
Ο Μητσοτάκης, σε αυτή την περίπτωση, είναι με τον Λάτση. Θα έχει τους λόγους του.
Δεν έχει κανένα νόημα να αναφέρω τις σχέσεις της κυβέρνησης Μητσοτάκη με τους Έλληνες ολιγάρχες και τις “δουλίτσες” τους.
Ας τις γράψουν και ας τις πουν οι …σπουδαίοι δημοσιογράφοι που εργάζονται στα ΜΜΕ αυτών των ολιγαρχών, που έχουν αγοράσει πια όλα τα ελληνικά ΜΜΕ.
Άλλωστε, αυτό δεν είναι κάτι καινούργιο. Συμβαίνει με όλες τις κυβερνήσεις και όλους τους πρωθυπουργούς στην Ελλάδα.
Θα θυμάστε, ίσως, τη φράση του τότε πρωθυπουργού Κώστα Καραμανλή “Δεν θα κάνουν κουμάντο πέντε νταβατζήδες”.
Τελικά, οι “νταβατζήδες” έκαναν κουμάντο, αν και ποτέ δεν κατονομάστηκαν.
Κανένας πρωθυπουργός δεν κατονομάζει τους ολιγάρχες που πολεμούν την κυβέρνησή του επειδή ο ίδιος είναι …ακέραιος.
Για τον Κώστα Καραμανλή ήταν “νταβατζήδες”, για τον Κυριάκο Μητσοτάκη είναι “επιχειρηματικά συμφέροντα”.
Όσοι δεν είναι στην πρώτη νιότη, θα έχουν παρατηρήσει πως οι πρωθυπουργοί -και οι πολιτικοί γενικότερα- μιλούν για “συμφέροντα”, χωρίς ποτέ να λένε ονόματα.
Οι νεότεροι μπορούν να είναι βέβαιοι πως θα γεράσουν και θα ακούνε ακόμα για “συμφέροντα”.
Οι πρωθυπουργοί και οι πολιτικοί δεν έχουν συμφέροντα. Όχι, αγωνίζονται για το καλό των πολιτών.
Περιέργως, όσο αγωνίζονται για το καλό των πολιτών, οι ίδιοι γίνονται πλουσιότεροι και οι πολίτες φτωχότεροι, ενώ οι υποδομές της χώρας διαλύονται.
Όταν το βράδυ της περασμένης Πέμπτης ο Κυριάκος Μητσοτάκης, από το βήμα της Βουλής, τα έβαλε με τα “επιχειρηματικά συμφέροντα” που τον “πολεμάνε”, γνώρισε την αποθέωση από τους βουλευτές του κόμματός του, που μάτωσαν τις παλάμες τους από το χειροκρότημα.
Το αστείο είναι πως οι περισσότεροι από αυτούς τους βουλευτές -που χειροκροτούσαν τον Μητσοτάκη που πολεμάει τα “συμφέροντα”, είναι υπάλληλοι ολιγαρχών.
Δηλαδή, αυτοί οι βουλευτές δουλεύουν για τους ολιγάρχες, φροντίζουν να φέρνουν τις υποθέσεις των ολιγαρχών στη Βουλή, φροντίζουν να ψηφίζουν νομοσχέδια και τροπολογίες που ευνοούν τους ολιγάρχες αλλά τους πολεμάνε κιόλας.
Δεν ξέρω ποιοι ακόμα παίρνουν στα σοβαρά την πολιτική στην Ελλάδα και τις θλιβερές παραστάσεις στην ελληνική Βουλή.
Αυτό που ξέρω -εδώ και δεκαετίες- είναι πως, αν η χώρα δεν απαγκιστρωθεί από τους ολιγάρχες, τους “νταβατζήδες” και τα “επιχειρηματικά συμφέροντα”, είναι τελειωμένη.
Ακόμα κι αν πρωθυπουργός της Ελλάδας ήταν ο καλύτερος και ικανότερος άνθρωπος του κόσμου -και όχι ένα κάθαρμα όπως ο Μητσοτάκης- δεν θα μπορούσε να κάνει τίποτα θετικό, όσο η Ελλάδα βρίσκεται στα χέρια των ολιγαρχών.
Και δεν βλέπω το λόγο ένας καλός και ικανός άνθρωπος να θελήσει να ασχοληθεί με την πολιτική στην Κολομβία της Ευρώπης. Αν και η Κολομβία είναι τώρα μάλλον σε καλύτερη κατάσταση από την Ελλάδα.
Σκέφτομαι τους συγγενείς των νεκρών στα Τέμπη, που παρακολουθούσαν τη συζήτηση για την πρόταση δυσπιστίας από τα θεωρεία της Βουλής -νομίζοντας πως η συζήτηση αφορά την Δικαιοσύνη για το έγκλημα σε βάρος των δικών τους ανθρώπων-, και άκουσαν τον Μητσοτάκη να τους λέει “Σας κοιτώ στα μάτια και σας λέω δεν έγινε καμία συγκάλυψη στα Τέμπη” (σ.σ. Τον Μητσοτάκη δεν τον πιστεύεις ούτε όταν σου λέει την ώρα.).
Ουσιαστικά, τους είπε “πιστέψτε εμένα και όχι τον Μαρινάκη”.
Μόνο που τα ΜΜΕ του Μαρινάκη έχουν λόγο τώρα, που θίγονται τα συμφέροντα του ιδιοκτήτη τους, να βγάλουν την αλήθεια για τα Τέμπη -και να αποκαλύψουν πως έγινε συγκάλυψη από την κυβέρνηση-, ενώ ο Μητσοτάκης έχει λόγο να κρύψει την αλήθεια.
Αν ο Μητσοτάκης είχε κάνει τα χατίρια του Μαρινάκη, δεν θα υπήρχε στα ΜΜΕ του Μαρινάκη η αλήθεια για τα Τέμπη.
Όσο για τον “πόλεμο” του Μητσοτάκη με τα “επιχειρηματικά συμφέροντα”, το κείμενο που είπε ο Μητσοτάκης στη Βουλή, δεν ήταν καθόλου καλό.
Αν ήταν καλά τα κείμενα για τα “επιχειρηματικά συμφέροντα”, τα “επιχειρηματικά συμφέροντα” θα είχαν στείλει τους μπράβους τους στη Βουλή.
Άρα, μάπα η παράσταση.
(Στον Χ. με αγάπη)
