Οι άνθρωποι που συνδέονται με σχέσεις αίματος δεν έχουν ανάγκη ούτε από συμβατότητες, ούτε από κοινωνικά στεγανά, ούτε από υπογραφές και περγαμηνές.
Δεν ετέθη, ούτε και μπορεί ποτέ να τεθεί υπό αμφισβήτηση η γονεϊκή σχέση δύο ετερόφυλων ανθρώπων με τους επιγόνους τους, τα παιδιά τους.
Το ίδιο θα έπρεπε να ισχύει σε κάθε πολιτισμένη κοινωνία και για τους ανθρώπους που δεν συνδέονται με σχέσεις αίματος.
Η εστία, η ανατροφή των παιδιών από τους γονείς τους, συχνά και από τους παππούδες τους, η μορφή της πατριαρχικής οικογένειας, η εξέλιξη της στη πιο σύγχρονη ολιγομελέστερη εκδοχή της δοκιμάστηκαν στο διάβα των αλλεπάλληλων κοινωνικών εξελίξεων και όπως κάθε τι που προσαρμόζεται και αναδιπλώνεται, έτσι και ο θεσμός της μικροκοινωνίας της οικογένειας, παρέμεινε αναλλοίωτος, όχι όμως στατικός, μέσα στον κυκεώνα των εξελίξεων.
Απορώ γιατί βρισκόμαστε μπροστά σε διλληματικές και ενοχικές συζητήσεις για το τι εν τέλει είναι οικογένεια, αδίκως και ασκόπως, διότι ο όρος εξ ορισμού είναι διαφανής και ξεκάθαρος.
Το ζήτημα τίθεται σε άλλη βάση, εντελώς διαφορετική και δεν καταλαβαίνω ποιος και γιατί αισθάνεται απειλή.
Μπορούν δύο ομοφυλόφιλοι να υιοθετήσουν παιδί;
Είναι ορθό να γαλουχηθεί ένα παιδί με δύο ομόφυλα πρότυπα;
Συνιστά αυτό οικογένεια με τη στατική έννοια του όρου;
Είναι υγιές να ανατρέφεται παιδί από ανθρώπους του ίδιου φύλου;
Διχασμός σταυροφορικός και πρώτο θέμα στην ατζέντα μας, όταν τα ζητήματα έχει λύσει η ίδια η ζωή.
Για τους σταυροφόρους, θα αντιστρέψω τα ερωτήματα θέτοντας αθροιστικά και νέους προβληματισμούς.
Είναι υγιές να στοιβάζονται παιδιά σε ιδρύματα μέχρι να ολοκληρωθεί το γραφειοκρατικό γρανάζι της ελληνικής υιοθεσίας;
Είναι ηθικό να μεγαλώνουν παιδιά με κακοποιητικούς γονείς είτε στη μεταξύ τους είτε στην προς τα παιδιά τους σχέση;
Είναι ηθικό για εμάς τους τρίτους παρατηρητές να βλέπουμε να κακοποιούνται ή να βιάζονται γυναίκες από συζύγους που κρύβονται πίσω από την κατ΄επίφαση κοινωνική συμβατότητα και τα παιδιά να διαβιούν ένα συνεχές μαρτύριο;
Είναι θεμιτό κοινωνικά να ανατρέφονται παιδιά από γονείς που παρουσιάζονται με την εικόνα του American Dream αλλά διαβιούν εν κρυπτώ σε παράλληλες σχέσεις που ωστόσο είναι κρυμμένες κάτω από το χαλάκι της σιωπής;
Είναι κοινωνικά αποδεκτό να θεωρούνται όλοι ικανοί εξ ορισμού να μεγαλώσουν παιδιά, αρκεί να έχει προηγηθεί η γενετήσια πράξη με τον τρόπο που η ηθική ορίζει σε μια αμιγώς ανήθικη κοινωνία;
Και ποιοι είμαστε εμείς οι αυτοβαπτιζόμενοι ικανοί και επαρκείς;
Οι παιδοψυχολόγοι και οι ψυχίατροι έχουν γεμάτα γραφεία, η εγκληματικότητα και η βία στην βαπτισμένη κανονική οικογένεια σπάει τα κοντέρ, έφηβοι σκοτώνουν συνομήλικους για μια ποδοσφαιρική φανέλα, για ένα πανό.
Ποιοι τα καταφέραμε να στήσουμε αυτόν τον παράδεισο;
Ας αναλογιστούμε τις ευθύνες μας ο καθένας και μετά ας σηκώσουμε το δάχτυλο να δείχνουμε εδώ και εκεί, μετατοπίζοντας την υπαιτιότητα μας για τα δεινά.
Χαρακτηρισμοί επαίσχυντοι και αγοραίοι, αναθέματα και μισαλλόδοξες απόψεις δε βοήθησαν ποτέ στην ανέλιξη αλλά και στην εφαρμογή ενός πλαισίου που διέπει ένας κράτος δικαίου με ίσα δικαιώματα για κάθε άνθρωπο.
Ισότητα για όλους με γνώμονα μόνο την αποδοχή και αγάπη για τα παιδιά.
