Αλήθεια, θωρακίζεται η Νατάσσα Μποφίλιου απέναντι στον αρνητισμό;
«Τις πρώτες φορές που διάβασα κάτι άσχημο για εμένα στενοχωρήθηκα» παραδέχεται. «Αλλά ύστερα έκανα μια σκέψη: “Τι είναι, για παράδειγμα, πιο σημαντικό; Να μιλήσεις κατά του φασισμού και να επηρεάσεις πέντε ανθρώπους που σε ακούνε ή να σιωπήσεις για να μη σε βρίσουν οι φασίστες; Αφού σε βρίσκουν απέναντί τους ούτως ή άλλως. Λοιπόν, τότε, τι στενοχωριέσαι άμα σε βρίζουν;”.
Αυτό το “κλικ” έγινε μέσα μου όταν για πρώτη φορά τοποθετήθηκα δημόσια για τη Χρυσή Αυγή. Δέχτηκα απειλές για τη ζωή μου, είχα Χρυσαυγίτες να με περιμένουν κάτω από το σπίτι. Έδωσα συναυλίες με αστυνομική κλούβα απ’ έξω γιατί απειλούσαν τη διεξαγωγή τους και τη σωματική μας ακεραιότητα. Τι έπρεπε όμως να πράξω; Να σιωπήσω; Να λέω ότι τα παιδιά δεν είναι εγκληματική οργάνωση και ναζιστές, αλλά αγνοί πατριώτες; Και, ξέρεις, δεν νιώθω ότι έκανα και τίποτα.
Και εγώ ενώθηκα με το κίνημα και με το προνόμιο να έχω μια μάνα που δεν μου είπε τότε “πρόσεχε, παιδάκι μου. Τι τα θες αυτά;”, αλλά μια μητέρα που μου είπε “οι αγώνες έχουν θύματα και είμαι περήφανη που έχω μια κόρη που αγωνίζεται”. Δεν ήμουν λοιπόν μόνη σε όλο αυτό, κάποιος μου χάραξε τον δρόμο και εγώ τον βάδισα. Κάτι μέσα μου με οδηγούσε. Εάν πρέπει κάποιον να θαυμάσουμε είναι τους ανθρώπους που ανοίγουν μόνοι τους τούς δρόμους πλάι στον αδύναμο, πλάι στο δίκιο. Εγώ όταν γεννήθηκα η μάνα μου μού διάβαζε Ρίτσο. Ε, όσο ντουβάρι και να ήμουν, κάτι θα ρίζωνε».
Πηγή: ΒΗΜΑGAZINO
