Διαβάζω την είδηση για τις συγκρούσεις, τις λεηλασίες και το πογκρόμ κατά μεταναστών από ακροδεξιούς στο Δουβλίνο -μετά από επίθεση με μαχαίρι σε σχολείο του Δουβλίνου, όπου ο δράστης παρουσιάστηκε αρχικά ως Αλγερινός μετανάστης και, τελικά, ήταν Ιρλανδός πολίτης εδώ και 20 χρόνια, χωρίς η αστυνομία να έχει κάποιο άλλο σχόλιο για την εθνικότητά του- και μετά κοιτάω τους τρεις άνδρες στη φωτογραφία.
Στη φωτογραφία από αριστερά προς τα δεξιά είναι ο Λίο Βαράντκαρ, πρωθυπουργός της Ιρλανδίας, ο Ρίσι Σούνακ, πρωθυπουργός του Ηνωμένου Βασιλείου, και ο Χάμζα Γιούσαφ, πρωθυπουργός της Σκοτίας.
Ο πατέρας του Λίο Βαράντκαρ είναι Ινδός μετανάστης. Ο Λίο Βαράντκαρ, εκτός από πρωθυπουργός της Ιρλανδίας, είναι γιατρός, είναι ομοφυλόφιλος και έχει δυο παιδιά με τον σύντροφό του που είναι επίσης γιατρός.
Οι γονείς του Ρίσι Σούνακ είναι Ινδοί.
Ο πατέρας του Χάμζα Γιούσαφ είναι Πακιστανός μετανάστης, ενώ η μητέρα του γεννήθηκε στην Κένυα με καταγωγή από τη νοτιοανατολική Ασία. Ο Χάμζα Γιούσαφ είναι μουσουλμάνος.
Αυτοί οι τρεις άνθρωποι έχουν εκλεγεί σε εθνικές εκλογές από τους πολίτες της Ιρλανδίας, του Ηνωμένου Βασιλείου και της Σκοτίας, αφού πρώτα εκλέχτηκαν πρόεδροι στα κόμματά τους.
Είναι προφανές πως ο Βαράντκαρ αισθάνεται Ιρλανδός, ο Σούνακ Βρετανός και ο Γιούσαφ Σκοτσέζος, ενώ και οι συμπατριώτες τους τους αντιλαμβάνονται ως τέτοιους.
Αμφιβάλλει κάποιος για την εθνικότητα αυτών των τριών πρωθυπουργών, για το ότι αισθάνονται περήφανοι για την εθνικότητά τους και για το ότι υπηρετούν τα συμφέροντα των χωρών τους;
Αν κάποιος το κάνει αυτό, είναι ηλίθιος.
Μπορώ να καταλάβω ότι οι μετανάστες χρησιμοποιούνται ως μπαμπούλας για τους πολίτες των ευρωπαϊκών χωρών, ώστε να μπορούν οι ολιγάρχες και οι πολιτικοί να κάνουν πάρτι και να ρίχνουν τρελή μάσα σε βάρος των κορόιδων.
Μπορώ να καταλάβω πως κάποιοι πολίτες των ευρωπαϊκών χωρών που βλέπουν τα εισοδήματά τους να μειώνονται και δεν μπορούν να ξεσπάσουν στις εξουσίες που τους ξεσκίζουν τη ζωή, είναι εύκολο να πιστέψουν πως για όσα άσχημα συμβαίνουν στη ζωή τους φταίνε οι μετανάστες.
Αλλά αυτό είναι και ψέμα και λάθος.
Οι εργαζόμενοι, ντόπιοι και μετανάστες, όχι μόνο δεν έχουν τίποτα να χωρίσουν αλλά έχουν πολλά να διεκδικήσουν μαζί.
Το θέμα είναι ταξικό. Είναι πάντα ταξικό.
Ο πλούσιος μετανάστης είναι επενδυτής και σεβαστό πρόσωπο. Ο πλούσιος μουσουλμάνος αγοράζει νησί στο Ιόνιο και τον σέβονται όλοι, ενώ του δίνουν και την υπηκοότητα αν θέλει. Ο φτωχός μουσουλμάνος μετανάστης είναι σε σκηνή στη Μόρια, παλεύει με τις λάσπες και δεν έχει ούτε παρόν, ούτε μέλλον.
Θα μπορούσε κάποτε ένας γιος μεταναστών να γίνει πρωθυπουργός της Ελλάδας, όπως συνέβη στο Ηνωμένο Βασίλειο, την Ιρλανδία και την Σκοτία;
Είμαι βέβαιος πως θα συμβεί κάποτε αυτό.
Κάποια στιγμή θα γίνει πρωθυπουργός της Ελλάδας ένας άνθρωπος που όχι μόνο δεν θεωρεί δεδομένη την εκλογή του -όπως τόσα και τόσα “βασιλόπουλα” στη χώρα μας- αλλά αισθάνεται ευγνωμοσύνη και αγάπη για την Ελλάδα και τις ευκαιρίες που έδωσε σε αυτόν και στους γονείς του.
Κάποιοι θα πουν πως οι Έλληνες δεν θα ψήφιζαν ποτέ έναν μετανάστη ή έναν γιο μεταναστών για πρωθυπουργό ή άλλο αξίωμα.
Δεν είναι έτσι. Μετά τα άθλια γεγονότα σε βάρος μεταναστών από το Μπαγκλαντές που δούλευαν στα φραουλοχώραφα στη Μανωλάδα το καλοκαίρι του 2013, οι κάτοικοι της ευρύτερης περιοχής ψήφισαν στις αυτοδιοικητικές εκλογές του 2014 για δήμαρχο έναν Σύρο μετανάστη, τον Ναμπίλ Μοράντ.
Θα ήταν σωτηρία για την Ελλάδα να έχει για πρωθυπουργό έναν ομοφυλόφιλο γιο μεταναστών από την Ινδία;
Μάλλον όχι, η Ελλάδα δεν σώζεται με τίποτα -ούτε ο Θεός δεν θα έσωζε την Ελλάδα, αν ήταν πρωθυπουργός-, αλλά τουλάχιστον θα είχαμε ξεμπερδέψει οριστικά με τους φασίστες.
