Ήταν 8.15 πρωινή ώρα, για την ακρίβεια και 17 δευτερόλεπτα όταν, όπως ήταν προγραμματισμένο, εξερράγη η πρώτη στην Ιστορία ατομική μπόμπα, στη Χιροσίμα της Ιαπωνίας και ακαριαία σκοτώθηκαν, όπως υπολογίστηκε, 66.000 άνθρωποι. Ίσως η πιο μαύρη στιγμή του ανθρώπινου γένους.…
Τα ραντάρ έπιασαν τα τρία αμερικάνικα αεροπλάνα αλλά οι Ιάπωνες δεν ανησύχησαν.
”Τι ζημιά να μας κάνουν ένα βομβαρδιστικό και δυο συνοδείας; Μάλλον κάνουν μια πτήση αναγνωριστική”.
Ο πιλότος κουβαλούσε τη μπόμπα τριών μέτρων και τεσσάρων τόνων βάρους και βάπτισε το σκάφος με το όνομα της μητέρας του.
Έτσι η κάποια Ενόλα Γκαίη πέρασε στην Ιστορία της κολάσεως.
Ο συγκυβερνήτης του βομβαρδιστικού αμέσως μετά την απελευθέρωση της ατομικής βόμβας έκανε το σταυρό του και μαζί μια ευχή. Κύριε, κάνε ό,τι μπορείς γι’ αυτούς από κάτω.
Δεν γράφω τίποτα περιττό και φανταστικό, ποιητική και δημοσιογραφική αδεία.
Όταν αναφέρεσαι στη Χιροσίμα, δηλαδή στην υπέρτατη ανθρώπινη κτηνωδία, αν δεν λειτουργεί η απόλυτη σιωπή, η συνειδητή προσκύνηση για τα θύματα, τουλάχιστον ζυγίζεις κάθε γράμμα κάθε λέξεως της κάθε προτάσεως σου.
Ο μεν κυβερνήτης, λοιπόν, έδωσε το όνομα της μάνας του, πιθανόν χωρίς να την ρωτήσει, πιθανόν εκείνη να βρισκόταν στον Παράδεισο κι αυτός, ο γιός ήθελε να την φέρει στην Κόλαση.
Ο δε συγκυβερνήτης ζήτησε από τον Χριστό να κάνει ό,τι μπορεί για το θανατικό χιλιάδων ανθρώπων, αμέσως μετά την έκρηξη της βόμβας.
Επειδή απ’ αυτόν, τον συγκυβερνήτη δεν περνούσε από το χέρι εκείνο που είχε τη δύναμη να κάνει ο Κύριος…
Τελικά, κανένας Κύριος και κανένας Θεός δεν έκανε κάτι να προλάβει το κακό, που ανέλαβαν να διαπράξουν ο κυβερνήτης, ο συγκυβερνήτης και τα άλλα τα παιδιά τής, κατά τον πρόεδρο των ΗΠΑ Χάρυ Τρούμαν, «ανθρωπιστικής αποστολής».
”Κάναμε αυτό που έπρεπε να κάνουμε… ”, είπε 20 χρόνια μετά τη Χιροσίμα ο Χάρης Τρούμαν.
«Ξέραμε τι κάναμε, διάολε, με την μπόμπα τελειώσαμε τον πόλεμο και γλυτώσαμε μισό εκατομμύριο νεκρούς». Με τη βοήθεια του Θεού πάντα, προσθέτω εγώ.
