Το κίνημα της πετσέτας. Οι παραλίες. Οι ξαπλώστρες. Οι ομπρέλες. Οι καταστηματάρχες. Η ασυδοσία. Η πλήρης εγκατάλειψη και περιφρόνηση κάθε ίχνους κανονικότητας.
Το παροιμιώδες νεοελληνικό μπάχαλο. Οι απάτες.
Το γνωστό σπορ της υπεύθυνης ανευθυνότητας. Και της ανεύθυνης υπευθυνότητας. Ο βολικός τεμαχισμός αρμοδιοτήτων.
Και το επίσης πασίγνωστο σπορ, κυρίως μικρομεσαίων, «ό,τι αρπάξει ο πισινός μας».
Οι παραλίες είναι ή δεν είναι περιουσία του Δημοσίου; Είναι. Ε, λοιπόν, αφού είναι, ποιος κάνει κουμάντο; Ποιος εκχωρεί άδειες;
Ποιος ελέγχει τον κάθε αρουραίο που ορέγεται να γίνει εκατομμυριούχος;
Ποιος ο ελεγκτικός μηχανισμός που εποπτεύει για την τήρηση της κάθε συγκεκριμένης άδειας; Δηλαδή τόσες ομπρέλες, τόσες ξαπλώστρες.
Και δηλαδή ποιος ελέγχει τις τιμές όλων των συμπαρομαρτούντων; Ποιος;
Γιατί άλλο το χρήμα που θα εισπράττεται από εκείνους τους καταστηματάρχες που νοικιάζουν ομπρέλες και ξαπλώστρες προς 10 ευρώ εκάστη.
Και άλλες οι τιμές όταν κάθε ξαπλώστρα νοικιάζεται αντί 60, 100 ευρώ, ίσως και παραπάνω.
Οποιος τηρεί αυτές τις συμφωνίες είναι ελεύθερος να νοικιάζει τις ξαπλώστρες του όσο εκείνος γουστάρει. Πληρώνει τις υποχρεώσεις του; Τις πληρώνει.
Τηρεί τον ακριβή αριθμό όλων αυτών των παραλιακών ευκολιών; Τον τηρεί.
Ε, αφού υπάρχουν βαλάντια που πληρώνουν 100 ευρώ, ίσως και 200 ευρώ για κάθε ξαπλώστρα, ε τότε no problem.
Ποιο το πρόβλημα; Μα φυσικά η ασυδοσία. Χωρίς άδειες.
Χωρίς να πληρώνουν προς το κράτος ή τη δημοτική αρχή ούτε ένα ευρώ, επεκτείνονται, καταλαμβάνουν τις παραλίες, κάνουν ό,τι γουστάρουν και λογαριασμό δεν δίνουν σε κανέναν.
Τουτέστιν και απατεώνες. Και φοροφυγάδες. Και καταπατητές της περιουσίας του Δημοσίου.
Και ανάλγητοι και κυνικοί προς τις ανάγκες πολιτών που δεν έχουν ή δεν θέλουν να «αγοράσουν» ομπρέλες και ξαπλώστρες.
Γιατί, σου λέει καθένας, και με το δίκιο του, εγώ θα πάω στην παραλία με τη δική μου ομπρέλα και με τις δικές μου πετσέτες.
Με λίγα λόγια. Δικαίωμα κάθε καταστηματάρχη να πουλάει ομπρέλες και ξαπλώστρες με τιμές που εκείνος θέλει.
Αρκεί να τηρεί τις συμφωνίες και τις προδιαγραφές. Αρκεί να πληρώνει το ταμείο του Δημοσίου ή κάθε δημοτική αρχή. Αυτή είναι η μια πλευρά της κανονικότητας.
Η δεύτερη έχει να κάνει με τους πολίτες που επιθυμούν να κάνουν τα μπάνια τους με τα παιδιά τους και τα εγγόνια τους με τις δικές τους ομπρέλες και πετσέτες.
Το στοιχειώδες, αδιαπραγμάτευτο δικαίωμά τους. Απλά πράγματα.
Τι άλλο πρέπει να γίνει; Μα φυσικά κάθε απατεώνας να οδηγηθεί στο Αυτόφωρο. Και το κατάστημά του να σφραγιστεί.
Και φυσικά το όνομά του να κοινοποιηθεί προς δημόσιο χλευασμό. Και αυτό μέρος της κανονικότητας.
Ποιος θα το κάνει αυτό; Μα φυσικά κάθε δημοτική αρχή. Ανεξάρτητα από το αν έχει ή δεν έχει αρμοδιότητα εκχώρησης αδειών.
Κάθε δήμαρχος είναι υποχρεωμένος να προστατεύει το στοιχειώδες αγαθό κάθε πολίτη της περιοχής του. Να ελέγχει και στη συνέχεια κάθε επίορκο να καταγγέλλει.
Το κάνει; Οχι, δεν το κάνει.
Τα ερωτήματα πολλά. Οι υποψίες άφθονες. Μπας και τα παίρνει; Μπας και τα έχει κάνει πλακάκια με όλους αυτούς τους απατεώνες;
Μπας και τους προστατεύει; Μπας και από την προστασία το κατιτίς κι αυτός λαμβάνει;
Μπας κι αυτοί οι απατεώνες είναι ταυτόχρονα, ως αντάλλαγμα, οι διαφημιστές αυτών των δημάρχων;
Μπας και έχουν στη διάθεσή τους στρατούς μπράβων, τοπικών αξιωματούχων και άλλων υψηλόβαθμων τοπικών στελεχών;
Κράτα με να σε κρατώ, να κοροϊδεύω τον φτωχό και να τα παίρνω από κάθε λουόμενο με πορτοφόλι χοντρό.
Και για να τελειώνω. Οπου συμβαίνει κάτι τέτοιο. Οποιος από αυτούς τους δημοτικούς άρχοντες και εκλεγμένους της περιοχής δεν ελέγχει, αλλά προστατεύει, τότε η λύση είναι μία.
Μην τους ψηφίζεις! Απλό. Κι αυτό μέρος της κανονικότητας.
Μην τους ψηφίζεις! Αντιθέτως, να τους διασύρεις! Με την επωδό προς κάθε διαπλεκόμενο δήμαρχο «σκάσε και κολύμπα!».
Η αυτενέργεια και η «εκδίκηση των γυφτιάς». Ετσι είσαι; Αρπα την τώρα!
