Λίγα πράγματα δεν γνωρίζουμε για τον “αιώνιο έφηβο” Βασίλη Παπακωνσταντίνου και όμως κάθε του συνέντευξη είναι αποκαλυπτική με τον ίδιο να μάς φέρνει όλο και πιο κοντά του.
Μετά την εφ’ όλης της ύλης συνέντευξή του για το The Magazine, με αφορμή τη μεγάλη του συναυλία
στο Καλλιμάρμαρο Στάδιο στις 14 Ιουνίου για τα 50 χρόνια καριέρας του, ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου άνοιξε τα χαρτιά του και μίλησε για τη σχέση ζωής με την Ελένη Ράντου, τον έρωτα με την κόρη του, την κατάθλιψη που βίωσε αλλά και τον θάνατο που δεν ξεπέρασε ποτέ.
Ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου αναφέρθηκε αρχικά στο κεφάλαιο Ελένη Ράντου, απαντώντας στο εάν η ίδια ζορίστηκε από τη σχέση τους, δεδομένου ότι εκείνος ήταν ήδη διάσημος όταν γνωρίστηκαν, εξέφρασε όμως την ενόχλησή του για τα δημοσιεύματα που τους ήθελαν συνεχώς να χωρίζουν.
“Δεν ζορίστηκε καθόλου, η Ελένη έχει μια φοβερά ισχυρή προσωπικότητα και δεν νομίζω ότι επηρεαζόταν από τη δημοφιλία μου ή κάτι τέτοιο”, είπε αρχικά ο ίδιος και πρόσθεσε:
“Ενοχλήθηκα που μάς χώριζαν Δευτέρα, Τετάρτη και Παρασκευή, αλλά το πήραν απόφαση πια ότι είμαστε και θα είμαστε μαζί”.
Στη συνέχεια ο ίδιος άγγιξε το θέμα της κατάθλιψης, από την οποία πέρασε, κατ’ αρχήν όπως είπε, “από τις ενοχές μου για τη δημοφιλία μου κι ύστερα, από τη φύση μου φαίνεται προστέθηκαν και άλλα πράγματα.
Η κοινωνική αδικία ας πούμε και τι κάνω εγώ ή τι μπορώ να κάνω.
Πέρασα και από θεραπεία. Η κατάθλιψη έχει πολλές μορφές, δεν είναι η μοναξιά στη δική μου περίπτωση.
Υπήρχε η οικογένεια και έκανα υπομονή και είπα ότι θέλω να γίνω καλά, ακόμα και για να είμαι ευχάριστος για την οικογένειά μου”.
Σε άλλο σημείο της συνέντευξής του ο τραγουδιστής αναφέρθηκε στον χαμό των γονιών του, μία απώλεια που ποτέ δεν ξεπέρασε.
“Ποτέ δεν ξεπέρασα την απώλεια των γονιών μου, γιατί ήταν υπέροχοι άνθρωποι. Θλίβομαι πάρα πολύ να επιστρέψω στη γενέτειρά μου.
Μπορεί να το ξεπεράσω κάποια στιγμή. Θέλω πολύ να ξαναπερπατήσω στους δρόμους που μεγάλωσα και κάποια στιγμή θα το κάνω”, είπε χαρακτηριστικά φανερά συγκινημένος.
Δεν έλειψε όμως και η αναφορά στην κόρη του, Νικολέττα, για την οποία είπε πως “όταν γεννήθηκε και τη φέραμε στο σπίτι αγάπησα πιο πολύ ακόμα τα παιδιά όλου του κόσμου.
Ένα παιδί, τι θα κάνω τώρα, πώς θα της φερθώ, πώς θα τη μεγαλώσω; Και τελικά είναι σπουδαία καλλιτέχνις μέσα της και βρήκε τον δρόμο της στη ζωγραφική”.
