Οι πολιτικοί αξιωματούχοι της χώρας των τελευταίων ετών αναφέρονται στην αποκέντρωση ως η απόλυτη λύση του δημογραφικού προβλήματος είναι όμως έτσι;
Ήδη από την δεκαετία του 1980 υπήρξαν κατά καιρούς συζητήσεις και διαβουλεύσεις περί του ζητήματος της αποκέντρωσης, ιδιαίτερα της διοικητικής και της πληθυσμιακής.
Από τότε καταδεικνύεται ο μέγας κίνδυνος της αστικοποίησης με ταχύτατους ρυθμούς, με τα αποτελέσματα να είναι καταφανή σήμερα.
Από την μια, η χώρα φθίνει σε πληθυσμιακό επίπεδο, καθώς οι θάνατοι είναι περισσότεροι των γεννήσεων, από την άλλη, η Αθήνα, ως ενιαίο πολεοδομικό συγκρότημα, έχει μετατραπεί σε μητρόπολη μεγάλων διαστάσεων σε πανευρωπαϊκό επίπεδο, καθώς σύμφωνα με υπολογισμούς ο πληθυσμός της χρόνο με τον χρόνο αυξάνεται ραγδαία.
Το επόμενο ερώτημα απόλυτα φυσιολογικό και αναμενόμενο: και ποιο ακριβώς το πρόβλημα με την υπερσυγκέντρωση του πληθυσμού σε δύο τεράστια αστικά κέντρα;
Η ανομοιόμορφη κατανομή του πληθυσμού σε εκτεταμένο επίπεδο δημιουργεί κοινωνικές αδικίες, με την συγκέντρωση του πλούτου σε μία ή δύο πόλεις, αλλά και ισχυροποίηση της κεντρικής διοίκησης, η οποία λαμβάνει αποφάσεις υπέρ ενός ποσοστού του πληθυσμού, αδιαφορώντας για το υπόλοιπο.
Η φωνή των πολλών στην διοίκηση ακούγεται πολύ πιο δυνατά εν συγκρίσει των ολίγων και διασκορπισμένων.
Επιπλέον, με την αστικοποίηση αυξάνεται κατακόρυφα η αύξηση των εργασιών του τριτογενούς τομέα, με την παροχή υπηρεσιών, μειώνεται όμως η δραστηριότητα του πρωτογενούς και του δευτερογενούς.
Τα χωριά ερημώνουν και η πληθυσμιακή αιμορραγία στην Μαγνησία είναι γεγονός, βάσει της τελευταίας απογραφής του 2021 σύμφωνα με την ΕΛΣΤΑΤ, που κατέγραψε μείωση κατά 14.200 περίπου κατοίκους.
Το δημογραφικό ζήτημα και ο κίνδυνος ερήμωσης της Ελληνικής επαρχίας. Εδώ ακριβώς έρχεται η αποκέντρωση ως «πυροσβεστήρας», προσπαθώντας να «κατασβήσει» την πυρκαγιά της ελληνικής κοινωνίας.
Θεωρώντας την πανάκεια, οι πολιτικοί αξιωματούχοι της χώρας αναφέρονται στην αποκέντρωση ως η απόλυτη λύση του δημογραφικού προβλήματος.
Κανείς, όμως, πέραν των θεωρητικών αναλύσεων δεν προέβη σε αποφασιστικού χαρακτήρα προτάσεις και καμία κυβέρνηση δεν εγκαθίδρυσε μεταρρυθμίσεις, που θα αλλάξουν ριζικά την πολιτική δομή του τόπου.
Φιλότιμη προσπάθεια υπήρξε ο νόμος «Καποδίστριας», στην συνέχεια, όμως, ο διάδοχος «Καλλικράτης» έπραξε αντίθετα.
Η Ελλάδα στις αρχές της δεκαετίας του 2010 επέλεξε να μην ακολουθήσει την διεθνή επιτυχημένη πεπατημένη της διοικητικής αποκέντρωσης με το να μεταβιβάσει πλείστες αρμοδιότητες, από την κεντρική διοίκηση στους δύο βαθμούς τοπικής αυτοδιοίκησης, αλλά αντίθετα την φρέναρε, φλερτάροντας για μια ακόμη φορά με την αντι-αποκέντρωση.
Εμείς στο Πράσινο Κίνημα είμαστε υπέρ της αναζωογόνησης της υπαίθρου με οικολογικό προσανατολισμό, ιδιαίτερα στις νησιωτικές, ορεινές και μειονεκτικές περιοχές που αποτελούν τα 2/3 της χώρας μας και σήμερα είναι σχεδόν πλήρως εγκαταλειμμένες.
Έτσι υλοποιούμε στην πράξη την οικονομική-κοινωνική-εδαφική συνοχή. Βιολογική γεωργία και κτηνοτροφία, συνδυασμένη με ήπιο τουρισμό, ανανεώσιμη ενέργεια και μικρής κλίμακας – στοχευμένη μεταποίηση, μπορούν να δώσουν ξανά ζωή στα χωριά και τις κωμοπόλεις, να επιτρέψουν την οργάνωση σε συστήματα τοπικής οικονομίας και να εξασφαλίσουν αυτάρκεια σε διατροφικά είδη.
Είμαστε υπέρ ενός ολοκληρωμένου προγράμματος για την αντιμετώπιση του Δημογραφικού προβλήματος.
Θεσμοθετούμε χαμηλότοκο δάνειο 30.000 ευρώ για κάθε νέο ζευγάρι που παντρεύεται. Μόλις κάνουν το δεύτερο παιδί, το δάνειο διαγράφεται.
Αν κάνουν και τρίτο παιδί, το ζευγάρι λαμβάνει επιδότηση 15.000 ευρώ. Κάθε γυναίκα, που θα κάνει τέσσερα παιδιά, φοροαπαλλάσεται για πάντα.
Για τα τρία πρώτα χρόνια του παιδιού, δίνουμε προπληρωμένη κάρτα 500 ευρώ μηνιαίως, για αγορές προϊόντων που αφορούν αποκλειστικά το παιδί.
