Το 2010 στην Ελλάδα έγινε το μεγάλο οικονομικό κραχ. Η πατρίδα μας έκτοτε είναι μια πτωχευμένη χώρα. (Αυτή είναι η αλήθεια και όλα τα άλλα είναι για καθυστερημένους).
Δεν καταστραφήκαμε σε κάποιον πόλεμο.
Δεν έπεσαν πανούκλα και λοιμός. Δεν έγινε μεγασεισμός που μας έριξε 50 χρόνια πίσω.
Η πτώχευση βαρύνει αποκλειστικά και μόνο το πολιτικό προσωπικό της χώρας.
Αυτούς που εξουσιοδοτήσαμε κατά καιρούς να χειριστούν τις κρατικές υποθέσεις και τα οικονομικά μας. Ανίκανοι ή κλέφτες; Με τους δεύτερους να επικρατούν, δεν είναι και λίγοι στην πρώτη κατηγορία.
Αλλά η αναίδεια περισσεύει. Αφού μας διέσυραν στους έξω ως συλλήβδην ακαμάτη και λωποδύτη λαό, μας πέταξαν την ευθύνη: «Ζούσατε πάνω από τις δυνατότητες σας».
Η απόλυτη κοροϊδία. Σαν να απολογείται ο διευθυντής μιας εταιρείας που πτώχευσε στους υπαλλήλους που άφησε στον δρόμο με το επιχείρημα: «Σας έδινα μεγάλους μισθούς».
Και η κοροϊδία συνεχίζεται. Τώρα κάθε λίγο σκάει ένα σκάνδαλο που πρέπει τάχα να διερευνηθεί.
Με τη γνωστή πλαστογραφημένη διαδικασία, την εξεταστική ή άνευ. Αλλά το μεγαλύτερο είναι αυτό που δεν το ακουμπάει κανείς. Η ατιμωρησία των ενόχων.
Αυτό είναι το μέγα σκάνδαλο. Ότι δεν καταλογίζονται οι ευθύνες.
Σε αυτό εμπεριέχονται όλα τα άλλα (Νοβάρτις, Λαγκάρντ, Ζίμενς, δάνεια ΜΜΕ και Κομμάτων, Χρηματιστήριο, σκάνδαλα Εξοπλιστικών, Μετρό, Αεροδρόμιου, Δημόσιων Έργων, κλπ).
Δεν είναι δυνατόν να περάσει έτσι. Αν δεν αποδοθούν οι πολιτικές και ποινικές ευθύνες που αναλογούν σε κάθε πολιτικό, από μειράκιο ως ογκόλιθο, δεν γίνεται να πάμε παρακάτω.
Πάλι τα ίδια θα έχουμε.
Η ατιμωρησία είναι ο πρόλογος νέων δεινών.
