Τα πράγματα είναι απλά. Οπως τα αντιλαμβάνεται ο απλός, καθημερινός πολίτης. Δηλαδή από την αντιπολίτευση ο Κυριάκος κατηγορείται για νεοφιλελεύθερη πολιτική
Που σημαίνει πως «διευκολύνει» το μεγάλο κεφάλαιο.
Και που σημαίνει ότι από τη μια τους μικρομεσαίους
τους σπρώχνει στη φτώχεια και τους φτωχούς τους στέλνει αδιάβαστους στο περιθώριο.
Με απλά λόγια, ο Κυριάκος είναι Νέα Δημοκρατία και η Νέα Δημοκρατία είναι η επάρατη Δεξιά.
Και Δεξιά σημαίνει πλουτοκρατία και συστηματική, προγραμματισμένη και οργανωμένη φτωχοποίηση των μαζών. Πάμε παρακάτω.
Διότι η εξίσωση αυτή είναι απλοϊκή. Και διότι αυτή η απλοϊκή εξίσωση ανατρέπεται από τρία δεδομένα: το πρώτο είναι τα μέτρα που πέφτουν βροχή.
Και όταν λέω μέτρα, εννοώ επιδοτήσεις. Εννοώ πάσης φύσεως οικονομικά βοηθήματα. Σε σημείο που αρκετοί παράγοντες της οικονομίας να εκφράζουν ανησυχία.
Το δεύτερο δεδομένο, κι αυτό οικονομικό, έχει να κάνει με αυξήσεις, τόσο για τον κατώτερο μισθό όσο και για τις πιο «ισχνές» συντάξεις.
Δηλαδή μέσα σε ένα τόσο δυσμενές, διεθνώς, περιβάλλον, αντί μια νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση να σφίξει τα χαλινάρια και να επιβάλει λιτότητα, εκείνη επιδίδεται σε μια πολιτική παροχών, που όμοιά της μόνο σε ανθηρούς παλιούς καιρούς συνέβαινε στην τσέπη κάθε πολίτη αυτής της έρμης χώρας.
Το τρίτο δεδομένο, κι αυτό οικονομικό, έχει να κάνει με συρρίκνωση πολλών φορολογικών συντελεστών.
Με απλά λόγια, ο μέσος πολίτης πληρώνει, σχετικά, λιγότερους φόρους και από την άλλη λαμβάνει πλήθος επιδομάτων ως αντιστάθμισμα ακρίβειας των τιμών ενέργειας και πολλών προϊόντων πρώτης ανάγκης.
Πού παραπέμπουν όλα αυτά; Μα φυσικά σε μια πολιτική που περισσότερο θυμίζει και προσομοιάζει με σοσιαλδημοκρατικές στρατηγικές.
Το δίδυμο είναι γνωστό. Η Δεξιά με τη λιτότητα. Η σοσιαλδημοκρατία με το κοινωνικό κράτος, τις κοινωνικές ευαισθησίες και τις παροχές προς τους «μη έχοντες».
Από εκεί και το μπέρδεμα. Από εκεί και τα άσφαιρα επιχειρήματα της αντιπολίτευσης. Από εκεί και η σταδιακή, αργή, κατηφορική πορεία του ΠΑΣΟΚ και του Νίκου Ανδρουλάκη.
Από εκεί ενεργοποιούνται και σοκάρουν οι μνήμες, των απλών του μόχθου αλλά και των μικρομεσαίων, σχετικά με τον κυβερνητικό βίο και την πολιτεία του ΣΥΡΙΖΑ και του Αλέξη Τσίπρα.
Από εκεί και η σύγκριση. Με συγκεκριμένα επιχειρήματα. Οι φόροι είχαν διογκωθεί. Τα επιδόματα, σχετικά περιορισμένα. Η ανεργία, στα ύψη. Πολλά καταστήματα, με λουκέτα.
Κι όμως, παρ’ όλα αυτά, τα καταφέραμε.
Το συμπέρασμα απλό. Η πολιτική του Κυριάκου εντελώς έξω από τη λογική της γνωστής Δεξιάς.
Και το καλύτερο προκύπτει με τη σύγκριση, επί των πεπραγμένων, της Νέας Δημοκρατίας του Κυριάκου Μητσοτάκη με εκείνη του κυβερνητικού ΣΥΡΙΖΑ με Αλέξη Τσίπρα.
Αν κανείς ξεχάσει, αδιαφορήσει και πετάξει στα σκουπίδια τις κομματικές σημαίες, τις κομματικές μαρκίζες και τα χρώματα των κομματικών παρατάξεων, θα καταλήξει σε ένα αξιοπερίεργο, εκ πρώτης όψεως παράλογο και μάλλον περίεργο γεγονός.
Και από την άλλη, η πολιτική της Δεξιάς Νέας Δημοκρατίας του Κυριάκου Μητσοτάκη μάλλον αλληθωρίζει προς τα αριστερά, τα λαϊκά και τα σοσιαλιστικά.
Καταλάβαμε τώρα ποια η δυναμική, ποιο το μεγάλο πλεονέκτημα της Νέας Δημοκρατίας; Οχι;
