Οι λαϊκιστές και οι δημαγωγοί δεν είναι φαινόμενο μόνο της σημερινής εποχής.
Πρωτοεμφανίστηκαν στην αρχαία Αθήνα μετά τον θάνατο του Περικλή (429 π.Χ.).
Είχαν το χάρισμα του αχαλίνωτου λόγου, λόγου που όμως δεν διατύπωνε συγκεκριμένες και ρεαλιστικές θέσεις.
Ασκούσαν όμως επιρροή στον λαό, γιατί κολάκευαν τις επιθυμίες του και τις προσδοκίες του, ακόμα και εάν αυτές ήταν αντικειμενικά ανέφικτες.
Δηλαδή λαϊκισμός είναι η εσκεμμένη ανειλικρίνεια.
Είναι η διάδοση μιας θέσης που δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα.
Είναι η παράθεση ψευτοδιλημμάτων, που προκαλούν διχασμό του κοινωνικού συνόλου.
Και δημαγωγία είναι η πολιτική ρητορεία που προσπαθεί να παρασύρει τον λαό, στοχεύοντας στο συναίσθημα και όχι στη λογική.
Να δεχθούμε μοιρολατρικά ότι ο λαϊκισμός είναι ανίκητος ;
Όχι βέβαια! Πάντα ο λαϊκισμός και η δημαγωγία, ήταν απέναντι στην πραγματική δημοκρατία.
Αλλά πάντα, ευτυχώς, στο τέλος η δημοκρατία νικούσε.
Και ένας σίγουρος τρόπος είναι η ανανέωση.
Ανανέωση που αφορά ιδέες, πρόσωπα, επικοινωνιακές μεθόδους και κυρίως παραγωγικότητα.
