Οι ηλικιωμένοι άνθρωποι έχουν την αίσθηση πως είναι στο περιθώριο και οι άλλοι τους αποφεύγουν ή δεν τους δίνουν σημασία, αλλά ο Ντόναλντ Τραμπ -που είναι σχεδόν 80 χρονών- το διαψεύδει αυτό, αφού οι πάντες ασχολούνται με αυτόν.
Προσωπικά, δεν θυμάμαι άλλον πολιτικό να έχει απασχολήσει τόσο πολύ όλα τα ΜΜΕ του πλανήτη, και οι δηλώσεις του και οι αποφάσεις του να παίζουν χωρίς σταματημό από το πρωί μέχρι το βράδυ.
Ο Ντόναλντ Τραμπ παίζει. Λένε πως ο άνθρωπος πεθαίνει, όταν σταματάει να παίζει. Ο Ντόναλντ παίζει όλη μέρα.
Το πιο αστείο από όλα είναι ότι ο Ντόναλντ Τραμπ παίζει, και οι “ειδικοί” ξεσκίζονται στις σοβαρές αναλύσεις. Βέβαια, μέχρι να κάνουν τη σοβαρή ανάλυση, ο Τραμπ έχει ανακοινώσει κάτι άλλο, οπότε οι αναλύσεις τους είναι πάντα μπαγιάτικες.
Διακρίνω αμηχανία και κούραση στους -συνήθως εμπνευσμένους- παρουσιαστές των σατιρικών τηλεοπτικών εκπομπών στις ΗΠΑ -John Stewart, Jimmy Kimmel, Steven Colbert και άλλοι-, αφενός γιατί οι ρυθμοί του Τραμπ είναι εξοντωτικοί και αφετέρου ο Τραμπ είναι πιο αστείος από αυτούς.
Πώς να σατιρίσεις κάποιον που επιδιώκει να κάνει τους ανθρώπους να γελάνε; Πώς να σατιρίσεις κάποιον που δεν ξέρεις πότε μιλάει σοβαρά, πότε αστειεύεται και πότε αυτοσαρκάζεται, ενώ δεν χάνει ευκαιρία να πει πόσο όμορφος είναι και πόσο ωραία είναι τα μαλλιά του;
Είναι αδύνατον να σατιρίσεις κάποιον ο οποίος, κάθε φορά που τον σχολιάζουν ή τον κοροϊδεύουν, είναι πάρα πολύ χαρούμενος επειδή μιλάνε για αυτόν.
Επίσης, οι σατιρικές εκπομπές στις ΗΠΑ είναι μονοθεματικές πια. Ασχολούνται μόνο με τον Τραμπ. Δεν υπάρχουν άλλα πρόσωπα, δεν υπάρχουν άλλα θέματα. Μόνο ο Τραμπ. Γιατί ο Τραμπ πουλάει.
Έχω διαβάσει πολλές και διάφορες αναλύσεις για το τι προσπαθεί να κάνει ο Ντόναλντ Τραμπ, ανατινάζοντας την παγκόσμια οικονομία με δασμούς
Το μυαλό μου πάει στο πρώτο έτος στο πανεπιστήμιο, όταν έκανα σε έναν καθηγητή μου την εξής ερώτηση:
“Τι θα συμβεί στον πλανήτη, αν οι Κινέζοι αρχίσουν να καταναλώνουν όπως οι πολίτες των δυτικών χωρών;”
Προφανώς, η απορία μου είχε να κάνει με τη σκέψη πως ο καπιταλισμός δεν μπορεί να είναι παραγωγικός σε όλον τον κόσμο, οι πρώτες ύλες του πλανήτη δεν είναι ανεξάντλητες και δεν έχουμε άλλους πλανήτες …ετοιμοπαράδοτους, οπότε, για να ζουν κάποιοι με πολυτέλεια, κάποιοι άλλοι πρέπει να πεινάνε ή να αρκούνται σε ένα πιάτο φαΐ.
Ως συνεπής 18χρονος, περνούσα την “κομμουνιστική” περίοδο της ζωής μου, από την οποία δεν έφυγα ποτέ, αν και στην πορεία έμαθα πολλά πράγματα για την ανθρώπινη φύση, κατάλαβα γιατί το προλεταριάτο δεν νιώθει ιδιαίτερη αγάπη για τον σοσιαλισμό και φρόντισα να κρατάω τις σκέψεις μου για τον εαυτό μου.
Βέβαια, όταν έκανα αυτή την ερώτηση στον καθηγητή μου, αφενός υπήρχε ακόμα Σοβιετική Ένωση -δηλαδή, ένα αντίπαλο σύστημα- και αφετέρου η Κίνα που ήταν τότε η πιο πολυπληθής χώρα στον κόσμο -σήμερα οι Ινδοί είναι περισσότεροι από τους Κινέζους- δεν είχε προχωρήσει ακόμα στις οικονομικές μεταρρυθμίσεις που ονομάστηκαν το “Άνοιγμα της Κίνας”, οπότε το ερώτημά μου έμοιαζε τότε ως ερώτημα επιστημονικής φαντασίας, και ο καθηγητής μου το αντιμετώπισε ανάλογα.
Το Κομμουνιστικό Κόμμα της Κίνας προχώρησε σε οικονομικές μεταρρυθμίσεις, εγκατέλειψε τον Μαοϊσμό, άνοιξε τη χώρα σε ξένες επενδύσεις και έδωσε άδειες σε επιχειρηματίες να δημιουργήσουν ιδιωτικές επιχειρήσεις -αν και μεγάλο μέρος της βιομηχανίας παρέμεινε κρατικό και οι σημαντικοί τομείς της οικονομίας της Κίνας είναι κρατικά μονοπώλια- και στην Κίνα εκτινάχτηκε το ελατήριο της οικονομίας.
Το 2001, η Κίνα εντάχθηκε στον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου, ενώ το 2017 το ΑΕΠ της Κίνας ξεπέρασε το ΑΕΠ των Ηνωμένων Πολιτειών -σε ισοτιμία αγοραστικής δύναμης- κάνοντας την Κίνα τη μεγαλύτερη οικονομία στον κόσμο.
“Τι θα συμβεί στον πλανήτη, αν οι Κινέζοι αρχίσουν να καταναλώνουν όπως οι πολίτες των δυτικών χωρών;”
Δεν ξέρω αν ζει ακόμα ο καθηγητής μου, αλλά τώρα σκέφτομαι πως η απορία μου ήταν σωστή.
Δεν είναι ο Τραμπ, είναι η Κίνα ηλίθιε!
Αν οι ΗΠΑ δεν θέλουν να χάσουν την ηγεμονία τους, πρέπει να επιτεθούν στην Κίνα, πριν να είναι αργά. Και, βέβαια, θα πρέπει οι ΗΠΑ να επιτεθούν στην Κίνα όχι μόνο οικονομικά αλλά και με τον γνωστό αμερικανικό τρόπο.
(Βέβαια, επειδή είμαι ανθρωπιστής, απεχθάνομαι τον πόλεμο και η φαντασία μου τρέχει, σκέφτομαι πως μπορεί ο Ντόναλντ Τραμπ να αναδειχτεί στο μεγαλύτερο σοσιαλιστή ηγέτη όλων των εποχών και -μετά την επίθεσή του στην παγκοσμιοποίηση- να μετατρέψει τις ΗΠΑ σε μια σοσιαλιστική χώρα, με ένα πανίσχυρο Κομμουνιστικό Κόμμα, όπου τον τόνο θα δίνουν εργάτες, αγρότες και φοιτητές -αυτοί δηλαδή που σήμερα τους ψάχνεις πια με το κιάλι στο Κομμουνιστικό Κόμμα της Κίνας, που είναι γεμάτο επιχειρηματίες- και τα μέσα παραγωγής στις ΗΠΑ θα είναι κρατική ιδιοκτησία. Πάντα ήθελα να δω το Χόλιγουντ να ανήκει στο κράτος και να φτιάχνει σοσιαλιστικές ταινίες για την αδελφοσύνη των λαών.)
