… ΚΑΙ ΤΟ ΛΕΩΦΟΡΕΙΟ…
Ο τύπος ταξιδεύει με το λεωφορείο. Έχει πιει και τα ουζάκια του και, όπως κάθεται πάνω σε μια βαλίτσα, στο διάδρομο,
τραγουδάει μονότονα το ίδιο συνέχεια στιχάκι:
– Τέλω να πετάνω, τέλω να πετάνω….
Περνάει ένα τέταρτο, μισή ώρα, τους έχει
σπάσει τα νεύρα.
– Που σαι, του λέει ο εισπράκτορας. Βούλωσ το, γιατί μας έπρηξες….
– Τίποτα ο τύπος.
– Τέλω να πετάνω, τέλω να πετάνω….
– Σταμάτα….
– Τέλω να πετάνω, τέλω να πετάνω….
– Ο εισπράκτορας έχει πάρει χοντρές ανάποδες.
– Ρε, θα το βουλώσεις επιτέλους;.
– Αδιάφορος ο τύπος: Τέλω να πετάνω, τέλω να πετάνω….
– Σκάσε, γιατί θα σου πετάξω τη βαλίτσα…
– Τέλω να πετάνω, τέλω να πετάνω…
– Σοβαρά το λέω, θα στην πετάξω…
– Τέλω να πετάνω, τέλω να πετάνω…
– Ε, λοιπόν, εσύ δεν βάζεις μυαλό!, λέει ο εισπράκτορας, σηκώνεται, πάει κοντά στον τύπο, τον σηκώνει, βουτάει τη βαλίτσα και
την… πετάει από το παράθυρο.
– Γυρίζοντας, λοιπόν, φωνάζει στον τύπο:
– Για να δούμε, τώρα. Θα το βουλώσεις;.
– Και ο τύπoς, στον ίδιο πάντα σκοπό:
– Ντεν ήταν ντική μου, ντεν ήταν ντική μου…
